«Όποτε με προσβάλει κάποιος, προσπαθώ να ανυψώσω την ψυχή μου τόσο ψηλά, ώστε η προσβολή να μην τη φτάνει.
Για μένα, οι προσβολές είναι τα επιχειρήματα αυτών που έχουν άδικο. Ήθελα να μάθω και έψαξα ποιος είναι αυτός ο Τατσόπουλος που υποτιμά και προσβάλει το μεγαλείο της θείας Χάρις ενός ταπεινού άγιου ανθρώπου που έζησε τον διωγμό και έπειτα αφιέρωσε την ζωή του στον Θεό.
Με δέος πολλοί Έλληνες παρακολούθησαν τη σειρά του Αγίου Παΐσιου στη τηλεόραση και αυτός αποκαλεί όλο αυτό τον κόσμο αποχαυνωμένο. Το να μην μιλάς καλά (για κάποιον) δεν είναι απλά παράπτωμα, αλλά επιπλέον ποτίζει με κακό την ψυχή σου, αλλά εσύ τι ξέρεις από ψυχή;
Όταν μικρά ανθρωπάκια αρχίζουν να ρίχνουν μεγάλες σκιές, σημαίνει ότι ο ήλιος είναι κοντά στη δύση του και εσύ Τατσόπουλε ως αριστεροδέξιος κολαούζος πολιτικός που θα ήθελε και ως συγγραφέας που επίσης δηλώνεις να είχε πουλήσει έστω το ένα χιλιοστό από τα βιβλία που έχουν γραφτεί για τον Άγιο Παΐσιο σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Θα μείνεις στην ιστορία ως αυτός που πήδηξε τη μισή Αθήνα κατά δική σου δήλωση. Τατσόπουλε, τις προσβολές σου γράψτες πάνω στην άμμο, τις ευεργεσίες σου, χάραξέ τες πάνω στο μάρμαρο. Σταμάτης»,
13/2/22
Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι.
Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί.
Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές.
Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.
Δεν μένουνε μόνοι επειδή έχουνε κολλήσει στο παρελθόν.
Απλά κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δεν θέλουνε να προχωρήσουνε.
Όχι από αδυναμία αλλά από αδιαφορία.
Αδιάφοροι είναι.
Βαριούνται να εξηγούνε, βαριούνται να ξαναρχίζουν.
Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους ,παρά να κοιμίζουνε μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους.
Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους,παρά να διασκεδάζουνε έξω με κάποιον που δεν θα ονομάσουνε ποτέ Ζωή τους.
Για αυτό αφήστε αυτούς τους περήφανους, τους ανόητους ρομαντικούς μόνους τους.
Δεν έχουνε να απολογηθούνε για την μοναξιά τους.
Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα.
Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν.
Αγαπάνε μια φορά και για πάντα.
Μην ασχολείστε με τους ανθρώπους τους μοναχικούς.
Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους.
Εκείνοι την διάλεξαν,σε αντίθεση απο μία μίζερη και άνοστη ζωή.
Αφήστε τους μόνους τους.
Είναι το καλύτερο τους.
Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο.
Η μοναξιά δεν είναι αναγκαστική για εκείνους.
Είναι λύτρωση.
Είναι απόλαυση.
Γιατί μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης απο την ζωή μας.
Είναι η αρετή που μέσα από εκείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.
Αυτήν την εβδομάδα μπαίνουμε αισίως στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου και σίγουρα έχετε ήδη κοιτάξει πότε πέφτουν οι Απόκριες, το Πάσχα και όλες οι επικείμενες αργίες.
Η επόμενη αργία είναι η Καθαρά Δευτέρα που φέτος πέφτει στις 7 Μαρτίου, συνεπώς η Κυριακή της Αποκριάς είναι μία μέρα πριν, στις 6 Μαρτίου. Πότε λοιπόν ξεκινάει το Τριώδιο;
Αρχικά ας δούμε τι είναι το Τριώδιο:
Η περίοδος του Τριωδίου είναι η εκκλησιαστική περίοδος δέκα εβδομάδων που ξεκινά από την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου και φτάνει μέχρι το Μεγάλο Σάββατο. Οι τρεις πρώτες εβδομάδες είναι οι Απόκριες, έπειτα ακολουθεί η Μεγάλη Τεσσαρακοστή (έξι εβδομάδες) και στο τέλος η Μεγάλη Εβδομάδα.
Φέτος, η Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου πέφτει 13 Φεβρουαρίου, δηλαδή το Τριώδιο ξεκινά επίσημα από σήμερα. Την κάθε εβδομάδα συμβαίνουν τα εξής, σύμφωνα με την εκκλησία:
Την πρώτη εβδομάδα του Τριωδίου γίνεται «κατάλυσις εις πάντα», δηλαδή τρώγεται ελεύθερα κάθε φαγητό, ακόμα και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Για τον λόγο αυτόν ονομάζεται «ελεύθερη» ή «απολυτή» εβδομάδα.
Τη δεύτερη εβδομάδα γίνεται «κατάλυσις εις πάντα» όλες τις ημέρες εκτός της Τετάρτης και της Παρασκευής. Την Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας στην Ελλάδα υπάρχει το έθιμο της Τσικνοπέμπτης, κατά την οποία καταναλώνονται κρεατικά, δεδομένου ότι μετά από τρεις ημέρες αρχίζει ουσιαστικά η νηστεία. Η εβδομάδα τελειώνει με το Ψυχοσάββατο.
Η τρίτη εβδομάδα είναι αυτή της Τυροφάγου ή Τυρινής, οπότε όλες τις ημέρες γίνεται κατάλυση σε όλα τα γαλακτοκομικά προϊόντα, του αβγού, των ψαριών και φυσικά του λαδιού, απαγορεύεται όμως η κρεοφαγία.
Από την τέταρτη εβδομάδα, η οποία ξεκινά με την Καθαρά Δευτέρα, αρχίζει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή με την νηστεία για το Πάσχα.
Πώς να γιορτάσετε το Τριώδιο με τα παιδιά
Αρχή του Τριωδίου σημαίνει ένα βήμα πιο κοντά στις Απόκριες. Δύο χρόνια τώρα τα παιδιά έχουν στερηθεί πάρτι, μεταμφιέσεις, καρναβάλια και ελπίζουμε οι φετινές Απόκριες να θυμίζουν λίγο παραπάνω την προ covid εποχή. Ανεξάρτητα με τα τελικά μέτρα όπως αυτά διαμορφωθούν για καρναβάλια και εστίαση, υπάρχουν πολλοί τρόποι να χαρείτε τις Απόκριες με τα παιδιά ακόμα και στο σπίτι. Ας δούμε τι μπορείτε να κάνετε.
facepainting tigraki gia paidia 8
Μεταμφιεστείτε από νωρίς
Δεν χρειάζεται να περιμένετε την Κυριακή των Αποκριών, την Τσικνοπέμπτη ή κάποιο πάρτι μασκέ για να μασκαρευτείτε. Κατεβάστε τις στολές από το πατάρι, φτιάξτε αυτοσχέδιες καινούριες δικές σας ή αγοράστε αυτήν που έχει βάλει εδώ και μήνες το μικρό σας στο μάτι. Διοργανώστε το δικό σας οικογενειακό πάρτι μασκέ στο σπίτι, γεμίστε το σαλόνι με σερπαντίνες και αφήστε τα παιδιά να φορούν τις αγαπημένες τους στολές μέχρι να τις βαρεθούν.
Φτιάξτε γλυκάκια για την περίσταση
Έχουμε πολλές φορές αναφέρει τα οφέλη της μαγειρικής για τα παιδιά. Μπείτε μαζί στην κουζίνα και φτιάξτε παρέα υπέροχες λιχουδιές για την περίσταση. Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί δέκα συνταγές που μπορείτε να φτιάξετε από σήμερα κιόλας.
Κάντε χειροτεχνίες εμπνευσμένες από τις Απόκριες και στολίστε το σπίτι
Γιατί να στολίζουμε το σπίτι μόνο τα Χριστούγεννα; Φτιάξτε ευφάνταστες κατασκευές με τα παιδιά, ζωγραφιές και πολλά ακόμα με θέμα τις Απόκριες και διακοσμήστε τις στο σπίτι. Εδώ μπορείτε να βρείτε αποκριάτικες χρωμοσελίδες για να τις εκτυπώσετε και εδώ αποκριάτικες μάσκες σε διάφορα σχέδια για να φτιάξετε τις δικές σας.
Θα σου πω όλη την ιστορία, από την αρχή. Για να μην αναρωτηθείς ξανά πώς ένα παιδί καταλήγει να σκοτωνει έναν άνθρωπο για ομάδες.. .να σκοτώνει έναν σκύλο,να βιάζει μια γυναίκα...
Όλα ξεκίνησαν όταν τα αγόρια σου ήταν δύο- τρία χρονών. Είχατε πάει βόλτα σε μια καφετέρια. Και τα είδες να μαδάνε την γλάστρα του μαγαζιού και να γεμίζουν τον τόπο χώματα και σκέφτηκες πως αυτό το παιχνίδι θα τα απασχολήσει για λίγο και ήπιες μια ακόμα γουλιά εσπρέσο. Και όταν ο σερβιτόρος προσπάθησε να τους μιλήσει, έγινες έξαλλη που ανακατεύεται με ξένα παιδιά.
Και τότε που πετούσανε πετρούλες στην παραλία επάνω σε μια κοπέλα και εκείνη σε στραβοκοίταξε και σκέφτηκες πως δεν έχει ιδέα από παιδιά, η κακομαθημένη!
Ίσως να φταίει και εκείνη η πρώτη φορά που ο μικρός άρπαξε το φτυαράκι από το χέρι ενός παιδιού, στο πάρκο κι εσύ έκανες ότι δεν είδες. Και μεταξύ μας, καμάρωσες που το παιδί σου είναι διεκδικητικό. Και όταν το παιδάκι αντέδρασε, το χτύπησε με το φτυάρι στο κεφάλι. Και κατά βάθος το ευχαριστήθηκες.
Φταίει που μετά, στο νηπιαγωγείο, εσύ ο περήφανος μπαμπάς, συμβούλεψες τα μικρά να ρίχνουν και από καμία ψιλή, αν χρειαστεί (αλλά μόνο αν χρειαστεί, δεν είσαι παράλογος), γιατί δεν είναι τίποτα φλώροι. Και κάθε που η δασκάλα προσπαθούσε να σου μιλήσει, την έβγαζες τρελή και έλεγες ότι τα έχει βάλει στο μάτι. Και τότε που ο μικρός έσπασε τα τουβλάκια στο σχολείο και σας ζήτησε να τα αντικαταστήσετε, χάιδεψες την φράντζα του και είπες να μην ανησυχεί. Η μαμά θα πάρει καινούρια. Και τον έλουσες φιλιά και δεν είπες τίποτα άλλο. Και φεύγοντας, του πήρες παγωτό, σίγουρη ότι θα είχε μια δύσκολη μέρα, στα χέρια της.
Και μετά, στο δημοτικό, που τα αγόρια έπαιζαν μπάσκετ με την παρέα τους και ήρθε εκείνος ο μικρός, ο Γιωργάκης, που έχει νανισμό. Και τα αγόρια δεν ήταν πρόθυμα να χάσουν το παιχνίδι, για ένα μπασμένο. Και τον έδιωξαν, τον κορόιδεψαν, και του πέταξαν την τσάντα. Και όταν σου εξιστόρησε το περιστατικό ο διευθυντής, εσύ, μπαμπά, καμάρωσες, γιατί τα αγόρια σου είχαν γίνει σκληρά αντράκια. Και είπες ότι φταίει ο Γιωργάκης που το πήρε κατάκαρδα, χωρίς λόγο. Μάλλον δεν είναι δυνατός χαρακτήρας, σαν τα δικά σου.
Και έπειτα, στο γυμνάσιο, που ήρθε στην τάξη η Ελένη. Και ήταν ένα ανεπτυγμένο κορίτσι, σωστή γυναίκα. Και ο μεγάλος την γούσταρε. Και του είπες ότι οι γκόμενες θέλουν και λίγο νταηλίκι. Και εκείνος το πήρε το μήνυμα (είχε χρόνια καταλάβει πώς να είναι σωστός γιος για σένα ) και την στρίμωξε στις τουαλέτες. Και την έβγαλε φωτογραφίες και τις έδειξε στην τάξη. Και όταν βρέθηκες μπροστά στους εξαγριωμένους γονείς της, τους είπες ότι έτσι είναι τα αγόρια, γεμάτα ορμόνες και ανώριμα. Και αν δεν θέλουν προβλήματα, να της μάθουν να μην προκαλεί. Και έφυγες με ψηλά το κεφάλι, γιατί ήσουν πια σίγουρος ότι τα αγόρια σου δεν είναι γκέι. Μεγάλη υπόθεση!
Μετά όμως δεν ήταν πια μικρά παιδιά. Και δεν είχες απέναντι έναν κακομοίρη σερβιτόρο, μια κακομαθημένη άτεκνη, ένα μυξιάρικο στο πάρκο, μια ξινή δασκάλα, έναν ανίσχυρο διευθυντή, ένα ανήλικο κορίτσι. Είχες τον νόμο. Κι αν εσύ τους έμαθες ότι νόμοι δεν υπάρχουν, είσαι ο μόνος ένοχος.
Αυτά τα γράμματα, δεν μ αρέσει να τα διαβάζω. Δεν συμπαθώ τον θυμωμένο εαυτό μου. Θα προτιμούσα να μπορώ να σε συγχωρώ που δεν ξέρεις τί κάνεις. Όμως δεν μπορώ να μην το παίρνω προσωπικά, όταν σε βλέπω να φτιάχνεις έναν κόσμο με τους δικούς σου όρους, χωρίς να σε νοιάζει ποιον κόσμο παλεύω εγώ να φτιάξω. Αυτόν που έχω τάξει στα δικά μου παιδιά κι εσύ συνεχώς με βγάζεις ψεύτρα. Θυμώνω, επειδή το παιδί σου το πήρα στα χέρια μου, τότε που όλα μπορούσαν να αλλάξουν. Και το έβλεπα να χάνει τον δρόμο του, μέρα με την μέρα. Και έκανα τα πάντα για να σώσω την αθωότητά του, μα οι προσπάθειες μου έπεφταν στον δικό σου τοίχο. Μην αναρωτηθείς «γιατί», λοιπόν. Μην ζητήσεις τα ρέστα. Είχες φορέσει χειροπέδες στο παιδί σου, πολύ πριν το κάνουν αυτοί...
Πηγαίνοντας να πληρώσει φεύγοντας από το κατάστημα, η νεαρή ταμίας υπέδειξε στην πολύ ηλικιωμένη κυρία πως έπρεπε να φέρνει δικές της τσάντες για τα ψώνια, γιατί οι πλαστικές σακούλες δεν είναι καλές για το περιβάλλον.
Η γυναίκα ζήτησε συγγνώμη από την κοπέλα και της εξήγησε, «Ναι, εμείς δεν είχαμε αυτό το θέμα το 'πράσινο' στα νιάτα μου»...
Η νεαρή υπάλληλος απάντησε, «Αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα. Η δική σας γενιά δεν νοιαζόταν αρκετά ώστε να σώσει το περιβάλλον μας για τις μελλοντικές γενιές.»
Η ηλικιωμένη κυρία της είπε πως είχε δίκιο – «Ναι, η δική μου γενιά δεν είχε αυτό το ‘πράσινο πράγμα’ στην εποχή μου». Συνέχισε, να της εξηγεί πώς ήταν τότε:
«Τότε, επιστρέφαμε τα γυάλινα μπουκάλια γάλακτος, των αναψυκτικών και της μπύρας στο κατάστημα. Το κατάστημα τα έστελνε πίσω στο εργοστάσιο για να πλυθούν και να αποστειρωθούν και να τα ξαναγεμίσουν, για να χρησιμοποιηθούν ξανά και ξανά. Οπότε στην πραγματικότητα τα ανακύκλωναν. Αλλά, δεν είχαμε το ‘πράσινο πράγμα’ στις μέρες μας...
Τα μπακάλικα μας έβαζαν τα ψώνια μέσα σε καφέ χάρτινες σακούλες που χρησιμοποιούσαμε για πολλά πράγματα. Το πιο αξιομνημόνευτο - εκτός από την χρήση τους για σακούλες οικιακών απορριμμάτων - ήταν η χρήση του καφέ χαρτιού για κάλυμμα των σχολικών βιβλίων μας. Αυτό εξασφάλιζε πως η δημόσια περιουσία (τα βιβλία που παρέχονται από το σχολείο για τη χρήση μας) δεν θα παραμορφώνονταν από μουτζούρες μας. Έτσι, μπορούσαμε να τους δώσουμε την προσωπική μας προτίμηση σε εμφάνιση, πάνω στο καφέ χαρτί περιτυλίγματος. Τι κρίμα, που δεν κάναμε το ‘πράσινο πράγμα’ τότε.
Ανεβαίναμε τις σκάλες με τα πόδια, γιατί δεν είχαμε κυλιόμενη σκάλα σε κάθε κτίριο καταστήματος και γραφείων. Περπατούσαμε μέχρι το μανάβικο. Δεν καβαλούσαμε μηχανή 300 ίππων κάθε φορά που χρειαζόταν να διασχίσουμε δύο τετράγωνα. Αλλά έχεις δίκιο… δεν είχαμε το ‘πράσινο πράγμα» στις μέρες μας...
Τότε πλέναμε τις πάνες του μωρού, αφού δεν είχαμε το είδος της μιας χρήσεως για πέταμα. Στεγνώναμε τα ρούχα πάνω σε τεντωμένο σχοινί, όχι μέσα σε ένα στεγνωτήριο-φαγάνα που καταβροχθίζει 220 βολτ ηλεκτρισμού. Η αιολική και η ηλιακή ενέργεια όντως στέγνωναν τα ρούχα μας τότε, στις μέρες μας.
Τα παιδιά είχαν ρούχα από δεύτερο χέρι, από τους αδελφούς ή τις αδελφές τους, και όχι πάντοτε καινούργια ρούχα. Αλλά ναι, κοπέλα μου, έχεις δίκιο – εμείς δεν είχαμε το ‘πράσινο πράγμα’ τον παλιό καιρό.
Τότε είχαμε μόνο μια τηλεόραση ή ένα ραδιόφωνο στο σπίτι – όχι από μία τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο. Και η τηλεόραση είχε μικρή οθόνη, σε μέγεθος ενός μαντηλιού (τις θυμόσαστε άραγε;), και όχι οθόνη σε μέγεθος δωματίου. Στην κουζίνα ανακατεύαμε και αναδεύαμε με το χέρι γιατί δεν είχαμε ηλεκτρικά μηχανήματα να μας τα κάνουν όλα για μας.
Όταν συσκευάζαμε ένα εύθραυστο αντικείμενο για να το ταχυδρομήσουμε, χρησιμοποιούσαμε παλιές εφημερίδες για να το προστατέψουμε, και όχι συνθετικό Styrofoam ή πλαστικό περιτύλιγμα με φυσαλίδες. Τότε, δεν βάζαμε μπρος έναν κινητήρα και δεν καίγαμε βενζίνη για να κουρέψουμε το γκαζόν. Χρησιμοποιούσαμε ένα σπρωχνόμενο χλοοκοπτικό που «έκαιγε» ανθρώπινη ενέργεια. Γυμναζόμασταν με την εργασία, έτσι δεν χρειαζόταν να πηγαίνουμε σε γυμναστήριο για να τρέχουμε πάνω σε κυλιόμενους διάδρομους που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά έχεις δίκιο. Δεν είχαμε εμείς το ‘πράσινο πράγμα’ τότε.
Πίναμε από βρύση ή σιντριβάνι όταν ήμασταν διψασμένοι αντί να χρησιμοποιούμε ποτήρι ή πλαστικό μπουκάλι κάθε φορά που πίναμε νερό. Ξαναγεμίζαμε τις πέννες γραφής με μελάνι, αντί να αγοράζουμε μια καινούργια, και βάζαμε καινούργιο ξυράφι μέσα στην ξυριστική μηχανή αντί να πετάξουμε ολόκληρο το εργαλείο μόνο και μόνο επειδή η λεπίδα του ξυραφιού δεν έκοβε πια καλά…. Αλλά δεν είχαμε το ‘πράσινο πράγμα’ τότε.
Τότε, οι άνθρωποι έπαιρναν το τραμ ή το λεωφορείο και τα παιδιά πήγαιναν με ποδήλατο στο σχολείο τους - ή περπατούσαν - αντί να μετατρέπουν τις μητέρες τους σε 24ωρη υπηρεσία ταξί με το SUV των $45.000 ή το βαν της οικογένειας – που κοστίζουν όσο κόστιζε ένα ολόκληρο σπίτι …. πριν από το 'πράσινο πράγμα.'
Είχαμε μια πρίζα σε κάθε δωμάτιο, και όχι ολόκληρο συγκρότημα πριζών για να τροφοδοτούμε δώδεκα συσκευές. Και δεν χρειαζόμασταν έναν υπολογιστή-γκάτζετ για να λάβουμε σήμα που εκπέμπεται από δορυφόρους 23.000 μίλια έξω στο διάστημα, για να βρούμε το πλησιέστερο μαγαζί που πουλάει χάμπουργκερ.
Δεν είναι αξιοθρήνητο, η σημερινή γενιά να θρηνεί πόσο σπάταλοι ήμασταν εμείς τα γερόντια, μόνο και μόνο επειδή –και καλά- δεν είχαμε αυτό το ‘πράσινο πράγμα’ τότε;
Παρακαλώ να το προωθήστε αυτό το μήνυμα και σε άλλον εγωιστή γέροντα που χρειάζεται ένα μάθημα συντήρησης από ένα νεαρό εξυπνάκια.
Δεν γουστάρουμε να είμαστε γέροι έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν χρειαζόμαστε πολύ για να μας ανάψουν τα αίματα... ειδικά από κάποιον που ενδεχομενως δεν ξέρει πόσα ρέστα πρέπει να δώσει, χωρίς να του το αποτυπώσει η ταμειακή μηχανή…
ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΜΑΡΩΝΩ,ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΚΑΙ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΤΙ Η ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΙ ΕΝΩ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΟΥΣΑΝ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ Η ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΑΖΑΝΕ ΣΕ ΚΑΝΑ ΦΟΥΡΝΟ,ΤΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΜΕΤΑΛΛΙΑ!ΕΥΓΕ!Όσες φορές κι αν το δω, κλαίω.
Aν η ευγένεια κι η ανθρωπια περα από τις γνώσεις, δεν θεωρούνται προσόντα επιστήμονα και αποκτούν ατομα επειδή δεν μπολιαστηκαν,δεν τον θέλω αυτον τον κοσμο και το ορκίζομαι στις ψυχές των αγωνιστών που έφεραν την ελευθερία την δημοκρατία με το αίμα τους,να πολεμήσω ως Ελληνίδα...να επαναφερω οτι μας πήραν...Α,ρε μεγιστε Μίκυ...θέλει κι οι ζωντανοί μας,να χύσουν το αίμα τους. Γιατί αυτός ο τόπος είναι μόνο δικός μας...των Ελλήνων,των χριστιανών,των δικαίων,των αγωνιστών,των ελεύθερων...
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 δημιούργησε ένα μακρύ κατάλογο αγνοουμένων προσώπων. Αρχικά ο αριθμός των Aγνοουμένων ήταν 1.619 Ελλαδίτες και Κύπριοι.
Αυτοί ήταν κυρίως ή και μόνο στρατιωτικοί και άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, οι οποίοι είτε συνελήφθησαν από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και Αυγούστου του 1974, είτε εξαφανίστηκαν μετά από μάχες ή και πολύ μετά τη λήξη των εχθροπραξιών και είναι έως και σήμερα αγνοούμενοι.
Για 46 ολόκληρα χρόνια.
Ο χρόνος, όμως, κυλά αργά και βασανιστικά για όλους εμάς, τους εκατοντάδες συγγενείς που περιμένουμε ένα νέο… μια εξέλιξη…
Ένα «τέλος» που θα μας λυτρώσει από την πολύχρονη αναμονή.
Δεν ξεχνώ: Πώς δημιουργήθηκε το θρυλικό σύνθημα τότε που η Κύπρος μάτωσε…
Εμπνευστής του ο Νίκος Δήμου
Το θρυλικό σύμβολο της Κύπρου “Δεν ξεχνώ” είναι χαραγμένο στη συνείδηση όλων των Ελλήνων και παραμένει επίκαιρο. Η εικόνα της αιματοβαμμένης νήσου και κομμένης στα δύο, συγκλονίζει ακόμη χρόνια μετά την τραγωδία της 20ης Ιουλίου 1974, όπου ξεκίνησε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
20 Ιουλίου 1974
Ήταν χαράματα, όταν ξεκίνησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Υπό τη διοίκηση του αντιστράτηγου Νουρετίν Ερσίν, περίπου 40.000 άνδρες έπιασαν στον ύπνο την ελληνική πλευρά, που αντέδρασε με καθυστέρηση.
Η Τουρκία υποστήριξε τότε ότι επρόκειτο για «ειρηνική επέμβαση» κι όχι για εισβολή.
Η Τουρκία που συνηθίζει να ψεύδεται και να προκαλεί το ίδιο επικίνδυνα και σήμερα. Με ανιστόρητες αποφάσεις και προσβολές στον Χριστιανισμό και στον παγκόσμιο πολιτισμό, μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τέμενος. Με κινήσεις γεμάτες μίσος στα νησιά μας και τον Έβρο. Με επιθετική στάση εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.
Εκείνο το πρωί, στην περιοχή Πέντε Μίλι, τουρκικά αποβατικά σκάφη αποβίβαζαν ανενόχλητα δυνάμεις από τις 5 τα ξημερώματα. Παράλληλα, αμέτρητα τουρκικά αεροπλάνα ξεκίνησαν να επιτίθενται σε Κερύνεια και Λευκωσία, όσο αλεξιπτωτιστές έπεφταν σε καίρια σημεία.
Χιλιάδες άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν.
Φώτο από τη βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» του φωτογράφου Δώρου Παρτασίδη:
Το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις βλέψεις των Τούρκων, θεώρησε, όμως, ότι μπλοφάρουν και γι’ αυτό καθυστέρησε να αντιδράσει. Από την Αθήνα, η εντολή δόθηκε στις 8:40 το πρωί, ενώ η είδηση μεταδόθηκε από το ελληνικό ραδιόφωνο στις 11 το πρωί. Εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης, οι εισβολείς πρόλαβαν να παγιωθούν και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, με στόχο να το συνδέσουν με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.
Όταν κινητοποιήθηκαν οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, πολέμησαν με απίστευτη αυτοθυσία και ηρωισμό, χωρίς να διαθέτουν ούτε σύγχρονο οπλισμό ούτε αεροπορική κάλυψη. Αποτελούνταν από περίπου 12.000 άνδρες, υπό τον ταξίαρχο Μιχαήλ Γεωργίτση. Στη συνέχεια, ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός είχε αρχίσει να κινητοποιείται και να συμμετέχει στον αγώνα, με όποιον τρόπο μπορούσε.
Το ίδιο βράδυ, αργά, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλούσε σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Αν και το ψήφισμα εγκρίθηκε ομόφωνα, η Τουρκία το αγνόησε πλήρως και συνέχισε απτόητη.
«Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Αμμόχωστος ήταν κορυφαίος τουριστικός προορισμός, με χρυσαφένιες αμμουδιές, πολυώροφα ξενοδοχεία και καταστήματα και στην οποία σύχναζαν επώνυμοι όπως η Μπριζίτ Μπαρντό, ο Ρίτσαρντ Μπάρτον και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ», γράφει ο δημοσιογράφος Νίκ Ίνοκ.
Σήμερα, οι δρόμοι του παραλιακού θέρετρου της Αμμοχώστου παραμένουν ανατριχιαστικά σιωπηλοί… σαν μια πόλη φάντασμα στα Κατεχόμενα…
Η φράση σύμβολο για την τραγωδία της Κύπρου
Το “Δεν Ξεχνώ” κυκλοφόρησε παντού αμέσως! Τυπωμένο σε τοίχους, αφίσες, εφημερίδες και περιοδικά, σε αυτοκόλλητα και τετράδια, χαραγμένο στη συνείδηση όλων εκείνων που βίωσαν την τραγωδία του Αττίλα.
Εμπνευστής του και δημιουργός του ο Νίκος Δήμου.
Συγγραφέας, διαφημιστής και δημοσιογράφος, ο Νίκος Δήμου είχε την ιδέα στην διαφημιστική εταιρία του, για ένα σήμα που θα έδειχνε τη Μεγαλόνησο λαβωμένη να αιμορραγεί…
Έτσι… δημιουργήθηκε το “Δεν Ξεχνώ” με ίδια έξοδα. Αν και η διαφήμιση είχε στο κάτω μέρος πολύ διακριτικά, το σήμα της εταιρίας του, ελάχιστοι το πρόσεξαν. Έπειτα, άρχισαν να τυπώνονται αυτοκόλλητα, τα οποία μοιράζονταν εντελώς δωρεάν, με τον κόσμο να συρρέει μαζικά για να παραλάβει έστω κι ένα από αυτά.
Ο Νίκος Δήμου ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 1971 όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κύπρο, και έκτοτε την αγάπησε βαθιά, έχοντας ως οδηγό την ποιητική συλλογή του Γιώργου Σεφέρη.
Ο ίδιος γράφει στην προσωπική του ιστοσελίδα ndimou πώς εμπνεύστηκε το “Δεν Ξεχνώ”:
«Το σήμα σύμβολο “Δεν ξεχνώ” δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 την ημέρα που ο δεύτερος Αττίλας έκοψε την Κύπρο στα δύο. Ακούγοντας τα νέα στο ραδιόφωνο, οραματίστηκα την Κύπρο μαχαιρωμένη και την γραμμή του Αττίλα σαν μία ροή πηγμένου αίματος που σιγόσταζε. Όταν έφτασα στο γραφείο μου (τότε είχα την διαφημιστική εταιρία) κάλεσα τον διευθυντή του σχεδιαστηρίου, τον Διονύση Γεωργιόπουλο, του έδωσα ένα χάρτη της Κύπρου, την ιδέα και το κείμενο. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία.
Τυπώσαμε χιλιάδες αυτοκόλλητα, τα στείλαμε στις εφημερίδες και κατακλυσθήκαμε από αιτήσεις. Τυπώσαμε όσα μπορούσαμε, κάναμε αντίγραφα της μακέτας και τα δίναμε σε όποιον ήθελε να τυπώσει για λογαριασμό του, μεταφράσαμε το σύνθημα σε πολλές γλώσσες (μας το ζητούσαν, μαζί με μακέτες, Έλληνες φοιτητές από όλο τον κόσμο). Πήραμε εκατοντάδες γράμματα – το σημαντικότερο από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Τώρα το σήμα-σύμβολο έχει γίνει κοινό κτήμα – ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν την προέλευσή του. Αλλά για μένα είναι κάτι πολύ προσωπικό: ένας φόρος τιμής και αγάπης στα μέρη εκείνα της Κύπρου – Κυρήνεια, Μπελλαπάις, Σαλαμίνα, Αμμόχωστο – που είχα επισκεφθεί και αγαπήσει τρία χρόνια πριν την εισβολή.»
Νίκος Δήμου
Όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, πρόκειται για την κορυφαία “διαφήμιση” που έχει κάνει στη ζωή του. Ποτέ όμως δεν αποζήτησε την αναγνώριση για τη δημιουργία του “Δεν Ξεχνώ”, αλλά και ποτέ δεν το απέκρυπτε. Γενικά προτιμά να μην κάνει θόρυβο… εκείνος, αλλά να μιλά από μόνο του το έργο του για όλα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Σε εσένα τον δεκαεξαρι που οδηγείς το παπί με το κράνος αλα μπρατσετα, σε εσένα τον εικοσιπενταρι που γ@μας και δερνεις.
Θελω να σε πάρω να παμε μια βόλτα θελω να δω τη μαγκιά σου , τι λες λοιπον παμε; Ακολουθα με.
Ο δρομος ανηφορικος νεκρική ησυχία, τριγύρω κάθε ηλικίας μαυροντυμενοι με κόκκινα ματια , προχωρα μη μασάς, συ δε πιάνεις το διακοσαρι για πλακα; Συνεχίζουμε λοιπόν, ο ήλιος ψηλά σου καιει τη πλάτη , να τη η εκκλησιά .
Ο κόσμος πηχτρα και δεν ακούγεται ανάσα , τρομακτικο ε; Προχωρα , αργείς, ακολουθούν κι άλλοι μη σταματάς, μπες μέσα παμε να δουμε το νεκρο.
Εχεις παει σε κηδεία εικοσαχρονου; Οχι ε; Βγαλε το σκασμό και κοίτα.
Τι εγινε; Δε μπορείς να δεις καθαρά ; Τα μάτια σου τρέχουν ασταμάτητα τσουζουν, εκεί σε θέλω , σκασε και κοίτα!
Έχεις δει ποτέ παλικαρια γύρω απο φέρετρο ψηλά σαν λευκες να κλαιν ανεξελεγκτα σα μωρα παιδια; Λεγε έχεις δει; Έχεις δει πατέρα να χτυπάει το φέρετρο και να φωνάζει με ολη του τη δυναμη "Σήκω γιε μου να φυγουμε;"
Λεγε ειδες; Έχεις δει μανα νεκρη καθισμένη σε καρέκλα να αναπνεει; Ειδες;
Οχι αγαπη μου δε θα φύγεις τώρα θα το δεις ολο το έργο, θα δεις το πατέρα να βροντάει να σπάσει το φέρετρο απ'το πόνο, θα δεις τη μανα να λιποθυμα και να τη συνεφερνουν για να συνεχίσει το Γολγοθά , θα ακούσεις κραυγές απο Αρχαία Τραγωδία να σου ξεσκίζουν τη ψυχη και μετα θα καταλάβεις για πάντα τι θα πει μαγκιά.
Μαγκιά λοιπόν δεν ειναι ούτε τα ποτα , ουτε τα τερμα κοντέρ, ουτε οι γκομενες , ουτε οι κόντρες...
Μαγκιά αγορίνα μου είναι να σου ξεσκίζουν την ψυχή, να σε σκοτώσουν και να πρέπει να ζησεις.
Να ζήσεις γιατί έχεις ακόμη ενα παιδι που σε περιμένει και συ πρέπει να σταθείς
ΒΡΑΧΟΣ αυτη είναι μαγκιά κι απο 'δω και στο εξής σεβασμός.
