ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΞΕΚΟΛΛΗΣΕ ΕΠΙΠΟΝΑ...
ΟΠΩΣ ΟΛΟΥΣ,ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΠΩΣ ΗΣΟΥΝ...
Ο ΜΠΙΓΚ ΜΠΕΝ ΜΑΣ,Η Ε.Μ.Υ ΜΑΣ..ΣΕ ΡΩΤΟΥΣΑ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕΣ ΜΕ ΑΠΟΚΛΙΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ!ΜΑΣ ΕΛΕΓΕΣ ΠΑΡΤΕ ΟΜΠΡΕΛΛΑ,ΜΕ ΗΛΙΟ ΕΞΩ ,ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΑΜΕ ΚΑΙ ΓΥΡΝΟΥΣΑΜΕ ΠΑΠΙΑ...ΓΕΛΙΑ ΕΣΥ!
ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΣΤΕ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ,ΠΙΝΕΤΕ ΤΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΕΡΧΕΣΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ,ΣΑΝ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΣΑΝ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΠΟΝΟ,ΔΑΚΡΥΑ,ΘΥΜΟ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΟΝΑΤΕ..
ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ,ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΗ ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΤΕ,ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ,ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ,ΦΙΛΟΥΣ,ΓΝΩΣΤΟΥΣ...
ΠΟΛΥΑΣΧΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ!
ΟΧΙ,ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΛΛΗ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΑΜΕ...
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ!ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΚΑΛΑ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ!ΝΑ ΡΙΧΝΕΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΤΑ ΕΔΩ,ΕΤΣΙ;;;
Υ.Γ.ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΛΟΥ-ΚΑΚΟΥ ΦΑΤΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΩΡΕΣ,ΧΙΧΙΧΙ!ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΝΤΟΥ ΠΑΡΕΑ..
ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΒΑΙΟ,ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΑΚΙΑ!
ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΜΕ!!!
…με παροιμίες , παραδόσεις και έθιμα από τον παλιό καλό καιρό!
Καλωσορίζουμε τον Σεπτέμβριο, τον μήνα που σημαίνει για μικρούς και μεγάλους το τέλος της ξενοιασιά και των καλοκαιρινών διακοπών, με ένα τραγούδι – ο μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα γιατί τον πάνε στο σχολείο! (μήπως μας θυμίζει κάποιους μικρούς μαθητές; …
We first met on a ship full of brides. There I fell in love with your eyes, your greek “S’agapo”… your deep kiss…
Then you became a part of my “Life”… I was your apple of your farm…
I started searching your career… Digging I found out that you were once a telemarketer selling car alarms, a job you detested. You appeared in Robinson Crusoe (1997) as Patrick Conner. Jonathan Kent‘s production of Hamlet, playing Laertes.
This production was seen by Steven Spielberg, who later cast you as Richard Winters in Band of Brothers, the first role of several that required you to have a credible American accent! And I am melting… Subsequently, you portrayed Soames Forsyte in the ITV series The Forsyte Saga which earned you rave reviews… You returned to the US to star in Dreamcatcher, a Stephen King film about a man who becomes possessed by an evil alien. The character is American but when possessed he takes on a British accent On the heels of this role, you starred in Keane as a New Yorker with a fragile mental state who is searching for his missing daughter. Despite the film’s poor box-office performance, the role won you rave reviews,too.
I ordered everything you were in and have them on a hard disk…
Nicholas Brody became my love… I hated that you were “killed” that soon by the script writers… I cried like a little kid, I hated them for sure… Now I watch your baby girl who is growing and looks like you… LOL!
source: tv.com
And I’m proud of you getting better and better as a great actor that you are.. Wolf Hall, Billions and lots of wins and nominations to come…
Besides, you deserve the Oscar, too… no doubt at all! Wish from the bottom of my heart that you get it!
Digging a little bit more for your early life, I’ve read about your family, your father and your mother’s loss… and your siblings, your brothers and your sister.
And bad news… you are married with 2 kids… Even you were single there wasn’t a chance to be with me…but darling everybody has the right to dream… Wish you, nothing but the best and only the best! To all four of you!
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20+ ΧΡΟΝΙΑ,ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,ΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ''ΑΣΧΗΜΟΥΣ'' ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΕΧΕΙ ΕΞΑΡΕΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ,ΜΑ ΤΑ ΠΙΟ ΟΙΚΤΡΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ...
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΕΧΕΙ ΟΛΑ(;) ΤΑ ΚΑΛΑ,ΜΑ ΤΑ ΠΙΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΑΤΟΜΑ...
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΥΓΡΑΣΙΑ,ΜΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗΣ...
Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΒΟΥΡΚΟΣ,ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ -ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΗ,ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ-ΤΑ ΤΟΞΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΜΑΤΑ...
ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ,ΕΥΛΟΓΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ...
ΛΟΓΟΙ ΥΓΕΙΑΣ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ...ΚΥΡΙΩΣ Η ΑΝΑΓΚΗ,ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ,ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΘΑ ΕΛΕΓΑ...
ΕΝΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:ΝΑ ΒΙΩΝΩ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΟΡΜΟΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ...
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΙΑΣΜΑΤΩΝ:ΚΑΚΙΑ,ΠΟΝΗΡΙΑ,ΧΑΙΡΕΚΑΚΙΑ,ΖΗΛΙΑ,ΤΑΣΗ ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...
ΕΓΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ,ΟΡΦΑΝΗ ΑΠΟ ΜΑΝΑ,ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ Ο ΔΙΔΥΜΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ..ΚΡΥΦΟΚΟΙΤΟΥΣΑ στον μικρό ορθογώνιο πίνακα ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ,οσα δεν ειχε προλαβει να σβησει ο αδερφος μου,ΟΣΟ ΑΠΟΚΑΜΜΕΝΗ ΚΙ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΖΩΑ.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ.ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑ 4 ΕΓΓΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΟ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟ ΠΙΑ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ,ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΓΓΟΝΗ ΕΚΑΝΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ.ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΟΜΩΣ.ΕΚΕΙΝΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
ΣΤΑ ΚΛΕΦΤΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥ,ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΡΟΥΦΟΥΣΑ ΣΑΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ.
ΤΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
ΕΝΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ,ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ.ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΑΤΕ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΛΑ,ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ,ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,ΤΑ ΖΩΑ,ΤΑ ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΑΝΕ.
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου
Όταν ο κόσμος ΔΕΝ σε πιστεύει...
Κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία
Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς
δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί
μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς,
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς να αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκωντας γαλήνη
δική σου θα'ναι η Γη, μ΄όλα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
Και κάτι ακόμα, πιο πολύ άνδρας αληθινός θα'σαι αγόρι μου....
(ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΡΙΠΛΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕ Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΗΣ,ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΘΥΜΟΤΑΝ).ΤΑ ΥΠΟΓΟΡΕΥΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ,ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ,ΟΜΩΣ ΜΕ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΑΘΗΣΗ...)
ΑΥΤΗ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ...ΜΟΝΟ ΜΗΝ ΒΙΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙΣ...
ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ ΤΟ ΤΡΕΝΟ,ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕΣ,ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΕΣ ΠΑΡΕΑ 50+ ΧΡΟΝΙΑ!ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣΑΙ...ΟΜΩΣ,ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!
ΑΡΚΕΤΑ ΑΦΕΘΗΚΕΣ,ΠΑΛΕΨΕ!ΔΕΝ ΣΕ ΠΑΡΑΤΗΣΑΜΕ ΠΟΤΕ!ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ,ΓΙΑ ΣΕΝΑ!ΓΙΑ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ!
Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΟΥ,ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ,ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ!
ΜΗΝ ΦΥΣΑΣ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ,ΣΕ ΕΚΛΙΠΑΡΩ!
ΙΣΩΣ ΤΟ ΛΑΔΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ,ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΕΙ!
ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ ΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΦΥΣΑΣ..ΑΣΤΟ ΝΑ ΚΑΕΙ ΟΛΟ!
ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΘΥΜΩΝΩ!ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ ΑΥΤΟ!
ΜΙΑ ΜΟΥ ΛΕΞΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΕΡΓΗ ΠΑΛΙ?ΚΑΝΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΣΟΥ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΗ ΕΓΓΟΝΗ ΣΟΥ,ΚΑΝΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ!
Scripta manent, έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Και μαζί με τα scripta, manent και το συναίσθημά τους. Το συναίσθημα ανάμεσα στο μελάνι και το χαρτί, αυτά τα ανείπωτα που κατατέθηκαν μαζί με τις λέξεις που γράφονταν. Γιατί όταν πιάνεις το στιλό και το ακουμπάς πάνω σε λευκό χαρτί, κάτι σε πνίγει. Για κάποιο λόγο δεν μπορείς πια να τα συγκρατήσεις όλα αυτά που με τόση τέχνη και μαεστρία έχεις κρύψει απ’ τον έξω κόσμο. Γιατί έχει υπερχειλίσει το συναίσθημα και δε σε αφήνει να βρεις ησυχία. Κι απ’ το να πνιγείς, μιας και πλέον δεν μπορείς να το καταπνίξεις, το αφήνεις να τρέξει πάνω στο χαρτί.
Όλο σου το είναι έτοιμο να ξεχυθεί στη σελίδα και δε γίνεται μέσα σε όλο αυτό το χάος να μένει αμέτοχο το χέρι που τα καταγράφει. Δεν μπορείς να κρυφτείς πια. Περνούν στην αιωνιότητα αυτής της μικρής εξομολόγησης πολλά περισσότερα απ’ ότι λένε απλά οι λέξεις, για αυτόν που μπορεί να διαβάσει τα ίδια τα γράμματα μαζί με τις λέξεις. Κατάθεση μιας ψυχής που κρύβεις συνήθως τόσο καλά, το φως και το σκοτάδι σου, γυμνά και στη φόρα, γράφονται και μένουν.
Αυτά βέβαια τα έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Πολλά άλλαξαν από τότε -κι ας μην άλλαξε το ίδιο το συναίσθημα. Σαν ταξιδιώτης στο χρόνο, περνά μέσα απ’ τους αιώνες και φτάνει εδώ σήμερα, χαμένος σε έναν κόσμο που πια ούτε γνωρίζει ούτε τον γνωρίζει. Άλλαξε πολύ βλέπεις κι ας έμεινε ίδιος. Τον βλέπουμε μα πια δεν αναγνωρίζουμε τη μορφή του. Συνηθίσαμε με το καιρό τους αντικαταστάτες, τόσο που το πραγματικό του πρόσωπο μας ξενίζει.
Κι αυτό το καημένο… Κρυφτό εμείς, κρυφτό κι αυτό. Ο θόρυβος το τρομάζει και τρυπώνει στα σκοτάδια και στα σοκάκια. Εκεί που μάτι δε θα το δει και κανένα κακό δεν μπορεί να πάθει. Γίνεται αγρίμι. Το φοβάσαι, κι άλλο τόσο σε φοβάται κι αυτό. Όσο δεν το πειράζεις, δε σε βλάπτει. Τα αγρίμια όμως, όταν είναι φοβισμένα, είναι κι επικίνδυνα.
«Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αν όχι αγρίμι; Εξημερώνεται ο έρωτας; Ακούει μήπως λογική ή θα σου επιτεθεί κατά δική σου βούληση; Θα περιμένει λες να το καλέσεις να πιείτε κάνα ποτάκι όταν θα είσαι εσύ έτοιμη να το δεχθείς; Ζει τηρώντας κανόνες και κανονισμούς, πολιτισμένα ζητώντας τη συναίνεση των θυμάτων του; Όχι. Κι αν δεν είναι αγρίμι τι το θες κι εσύ; Ας είναι ήπιος ο καιρός και τα νεύρα μας. Όχι ο έρωτας.» με αρπάζεις απ’ τα μούτρα. «Τα θες και τα παθαίνεις κι εσύ…» θα σου μουρμουρίσω αλλά δεν μπορώ και να μη συμφωνήσω.
Εγώ δε θέλω ούτε το καφέ μου μέτριο -βαρύ, γλυκό, και καυτό, ακόμα κι Αύγουστο μήνα. Στον έρωτα και στο αίσθημα τι να τις κάνω τις μετριότητες; Αλλά σιγά μη το μαρτυρήσω αυτό. Όσο κι αν θέλω να το πω. Να το καταλάβεις μόνος σου -αν μπορείς.
Ξεκινά εκεί και το παιχνίδι μας. Διαφωνώ χάρη διαφωνίας και μόνο, ένας διαπληκτισμός δυο δικηγόρων του διαβόλου, χωρίς κάποιο ζητούμενο πέρα απ’ την ίντριγκα. Πνεύμα αντιλογίας θα με πεις γιατί ψεύδομαι και το ξέρεις. Θα γελάσω εγώ και θα σου πω ότι «ο όμοιος τον όμοιο αγαπάει» γιατί κρύβεσαι, αλλά σε βλέπω.
Εγώ σου λέω άσπρο, αλλά εσύ επιμένεις στο μαύρο. Μετά κάνουμε τράμπα, έτσι για ποικιλία, να μη βαριόμαστε, μωρέ. Να συνεχιστεί η συζήτηση, να δω κατά πόσον πιστεύεις κι εσύ αυτά που λες. Σκαλώνω εγώ –μα λες να σοβαρολογεί τώρα;– και χαίρεσαι με την προσωρινή σου νίκη. Περιμένεις μπας και μου ξεφύγει κι εμένα, ανάμεσα στις λέξεις, κάνα αληθινό δείγμα συναισθήματος. Εκεί που δεν το περιμένεις, σου ‘ρχεται η απάντησή μου και χάνεις λίγο τον συνειρμό και το συλλογισμό σου.
Τρεις κουβέντες εσύ, μη δώσεις και πολλά για να ερμηνευτούν -ξέρεις να κρύβεσαι πίσω απ’ τη σιωπή σου. Χίλιες και μία λέξεις η απάντησή μου, κάπου να χάσεις την ουσία μεταξύ των ανούσιων -ξέρω να κρύβομαι πίσω απ’ τις λέξεις. Μετρημένα τα δικά σου λόγια, μελετημένα τα δικά μου, μην καρφωθούμε και μεταξύ μας και μετά ποιος μας σώζει. Το αγαπάμε κι οι δυο το αγρίμι, αλλά όχι και να το κάνουμε κατοικίδιό μας.
Πίσω από οθόνες και πάνω σε πλήκτρα διαδραματίζεται το παιχνίδι. Το λατρεύουμε γιατί φαινομενικά είμαστε όλοι νικητές. Κι ας είμαστε εν τέλει όλοι χαμένοι.
Τι είναι οι λέξεις μας πια; Κρύα μαύρα σημαδάκια, τυπωμένα από άψυχο μηχάνημα σε λευκό χαρτί. Ή ένα κατεβατό σε μια οθόνη -κάτι να μας χωρίζει, να μην κοιταζόμαστε στα μάτια- να «ακούγεται» μόνο ό,τι θέλουμε. Μη μας προδώσουν οι εκφράσεις μας, έτσι; Μη μας ξεφύγει τίποτα στον τόνο της φωνής και δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα μετά.
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου οι μεγαλύτερες αλήθειες μας, ένας χορός των δακτύλων γύρω από εκείνες τις λέξεις που μπορούν να μας κάψουν έτσι και γραφτούν. «Προσοχή εύφλεκτο» γραμμένο με κόκκινο στο μυαλό -και να τα όριά μας. Κι αφού δε διακρίνεται ο έρωτας, η αγανάκτηση, ο ενθουσιασμός, ο πόθος κι η απογοήτευση, συνεχίζουμε προσπαθώντας να τα αποκρυπτογραφήσουμε, σαν μια άλλη Γραμμική Β, ανάμεσα σε μισόλογα και μέσα από εικονίτσες. Εσύ, εγώ, ο καθένας μας κι όλοι μαζί.
Πού εξομολογούνται όλα αυτά που θα μαρτυρούσε το χαρτί; Πού πατήθηκε το στιλό με μανία από θυμό και αγανάκτηση; Πού έγιναν στρογγυλά και καλλιγραφικά τα γράμματα, να στάζουν αγάπη και πόθο; Πού μετατράπηκαν τα πεζά σε αυστηρά κι αιχμηρά κεφαλαία, κοφτά γραμμένες λέξεις, για να απομακρυνθούμε -και να απομακρύνουμε- με ψύχρα και σοβαρότητα; Πού χάνεται και μουτζουρώνει το μελάνι των συλλαβών που πνίγηκαν απ’ τα δάκρυα που πλέον δεν καταφέρνουμε να συγκρατήσουμε; Πού φαίνεται η ταραχή και το ασταθές χέρι που προκαλεί όλος αυτός ο κατακλυσμός;
Κι ενώ τα scripta ακόμα manent, κάποια πράγματα παραμένουν καλά κρυμμένα ανάμεσα στις λέξεις, γραμμένες σε μια γλώσσα που λίγοι καταλαβαίνουν κι ακόμα λιγότεροι ξέρουν να ερμηνεύουν σωστά.
Τι κι αν τα γράφουμε, τσάμπα κόπος. Κουφός και τυφλός αυτός που τα διαβάζει μιας κι αυτά που πρέπει να αισθανθεί δεν καταγράφονται από πληκτρολόγια και δε μαρτυριούνται σε οθόνες. Κι οι αγγελιοφόροι, οι αγαπητοί μας μεσάζοντες, μουγκοί κι ηλίθιοι στο συναίσθημα που καταθέτουμε.
Χαμένοι στη μετάφραση και στη μετάδοση βρεθήκαμε. Περνά αλλά δεν αγγίζει αυτό που μας καίει και μας αφήνει άυπνους. Άλλο λέμε εμείς κι άλλο καταλαβαίνει πλέον ο άλλος. Αλλιώς τα μεταφέρει κι ο τρίτος, που έχει αυτοδιοριστεί διερμηνέας. Έτη φωτός η ερμηνεία του από αυτό που έχει ψιθυρίσει το αγρίμι το δικό μας μες στη νύχτα.
Τελικά τι συμβαίνει; Ξεχάσαμε να εκφραζόμαστε; Έμεινε το συναίσθημα έξω στο κρύο τόσο καιρό που πια δεν το καταλαβαίνουμε όταν μας μιλά;
Άσε, θα σου πω εγώ. Χάθηκε κάπου ανάμεσα στο backspace και το ctrl, μεταξύ emoji και χαχα(νητά). Το αγρίμι ποτέ δεν έμαθε τη γλώσσα των 0 και 1, ούτε ποτέ θα καταφέρει να το προφέρει σωστά. Μόνη μας ελπίδα μη μας κατασπαράξει είναι να θυμηθούμε τη δική του.
On the heels of this role, you starred in Keane as a New Yorker with a fragile mental state who is searching for his missing daughter. Despite the film’s poor box-office performance, the role won you rave reviews,too.