Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

5/4/17

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

A Αγαθόκλεια => αγαθή + κλέος, η έχουσα καλή φήµη. Αγαθοκλής => αγαθός + κλέος, ο έχων καλή φήµη. Αγαθονίκη: => αγαθή + νίκη, η νικήτρια ένδοξης νίκης. Αγησίλαος => άγω + λαός Aγλαία => αγλαός =φωτεινός,λαµπερός Αθηναγόρας => Αθήναι + αγορά, ο σοφός αγορητής. Αθηνόδωρος => Αθηνά + δώρο, δώρο της Αθηνάς, ο σοφός. Αλέξανδρος => αλέξω: αποµακρύνω + ανήρ,ο ανδρείος Άλκηστις => αλκή= αποκρούω + εστία Αλκιβιάδης => αλκή + βία Αλκµήνη => αλκή + µήνη:σελήνη Ανάργυρος => α(στερητ.) +αργύρια Αναστάσιος => ανα + ίστηµι:στέκοµαι Ανδρέας => ανδρείος => ανηρ Ανδροκλής => ανήρ + κλέος Ανδροµάχη => ανηρ + µάχω Ανδρόµεδα => ανηρ + µέδω = άρχω Αριάδνη: => άρι:πολύ + αγνή Αριστόβουλος => άριστος + βουλή, ο άριστος σύµβουλος. Αριστογένης => άριστος + γένος, ο ευγενής. Αριστοκλής => άριστος + κλέος, ο έχων άριστη δόξα. Αριστοµένης => άριστος + µένος, ο ανδρειότατος Ασία => άση = κόρος = πλούσια χώρα ή απο άτος = µεγάλη έκταση Αττική => αττα = ατταική =παλαιότατη Αχαιός => α(επιτ.) +γαία => γηγενής Αφροδίτη => αφρός + αναδύω B Βαρβάρα => βάρβαρος Βασίλειος => βασιλεύς Γ Γλυκερία => γλυκύς Γεώργιος => εκ του γεωργώ =γη + έργο ∆ ∆έσποινα => δεσπόζω ∆ηµήτριος => ∆η (δωρικό τύπο του Γη) + µήτηρ ∆ηµοσθένης => δήµος + σθένος, η δύναµη του λαού ∆ιογένης => Ζευς + γένος, ο Θεογέννητος ∆ιοµήδης => ∆ιός + µέδων:άρχων, ο άρχων µε θεία δύναµη. ∆ιόσκουρος => ∆ιος + κούρος ∆ιώνη => εκ του ∆ιός, η θεϊκή. Ε Ελένη => ελένη, που σηµαίνει «λαµπάδα» ή από τη ρίζα ελε- που σηµαίνει κυριεύω, κατακτώ Ειρήνη => είρω (λέγω ) + νους Εκτωρ => εκ του εχω Επαµεινώνδας=> επί + άµεινον, ο προοδευτικός Ερατώ => ερώ: αγαπώ Εριφύλη => έρι:πολύ + φύλον Ετεοκλής => ετεός:αληθής + κλέος, ο έχων αληθινή δόξα. Ευάγγελος => ευ +αγγέλω Ευαγόρας => ευ + αγορεύω, ο καλός οµιλητής. Ευανθία => ευ + άνθος Ευγενία => ευ +γένος Ευδοκία => ευ +δοκώ=έχω άποψη Ευδοξία => ευ + δόξα, η έχουσα καλή φήµη Ευνοµία => ευ + νέµω:διανέµω Ευρυβιάδης => ευρύς + βία Ευρυσθένης => ευρύς + σθένος Ευρώπη => ευρύς + ωψ Ευρώτας => ευ + ροος Ευτέρπη => ευ + τέρπω, η πολύ ευχάριστη Ευτύχιος => ευ + τύχη Ευφηµία => ευ + φηµί H Hρακλής => Ηρα +κλέος Θ Θάλλεια => εκ του θάλλω(ειµαι πλήρης) Θέµις => τίθηµι = θεσµός Θεµιστοκλής => θέµις(δικαιοσύνη) + κλέος Θεοδώρα => Θεού + δώρο Θεόφιλος => Θεού + φίλος Θεσσαλία => θέσις + αλς(θάλασσα) Θησέας =>θήσω,εκ του τίθηµι Θουκυδίδης => Θεού + κύδος:δόξα, ο δοξάζων τον θεό. Θράκη => θράσσω =καταστρέφω Θρασύβουλος => θρασύς + βουλεύοµαι Ι Ιαπετος => ιάπτω = πέµπω Ιάσων => ίασις: θεραπεία Ιοκάστη => ίον + κάζω:στολίζω Ιππολύτη => ίππος + λύω Ιφιγένεια => ίφι:ισχυρά + γίγνοµαι Κ Καλλιόπη => κάλλος + ωψ:οφθαλµός Καλλιρρόη => καλώς + ρέω Κασσιόπη => καινυµι(υπερέχω) + οψ Κλέαρχος => κλέος + άρχω, ο ένδοξος άρχων Κλεόβουλος => κλέος + βουλή, ο επινοητικότατος. Κλεοµένης => κλέος + µένος, ο ένδοξος για τη γενναιότητά του. Κλεονίκη => κλέος + νίκη, η ένδοξη νικήτρια. Κλεοπάτρα => κλέος + πάτρη, η δόξα της πατρίδος. Λ Λάκων => λα (επιτ.) + ακέων = ολιγοµίλητος Λαέρτης => λαός + αίρω =εκλέγω Λέανδρος => λαός + ανήρ, ο ανδρείος του λαού. Λεωνίδας => λαός + οιδα + γνωρίζω Λητώ => λανθάνω Λυσιστράτη => λύω + στρατός Μ Μακεδών => µακεδνός = υψηλός,µακρός Μενέλαος => µένος + λαός Μιλτιάδης => µίλτος: ερυθρά βαφή Ν Ναυσικά => ναυς + καίνυµαι:υµνούµαι Νεοκλής => νέος + κλέος Νέστωρ => εκ του νεοµαι = επιστρέφω Νεφέλη => νέφω: χύνω ύδωρ Νικηφόρος => νίκη + φέρω Νικόλαος => νίκη + λαός Ξ Ξενοφών => ξένος + φωνέω ο Οδυσσέας => οδύσσοµαι: διώκοµαι Οιδίπους => υδής + πους = ο έχων πρησµένα πόδια Όλυµπος => εκ του λάµπω Ορέστης => όρος + ίσταµαι Π Πανδώρα => παν + δώρο Παρασκευή => παρα + σκευάζω Πασιφάη =>πας + φάος (φως) Πάτροκλος => πατρίς + κλέος Παυσανίας => εκ του παύω Πελασγός => 1) πέλας = κοντινός + γη 2) εκ του πέλαγος Περικλής => περί + κλέος, ο ένδοξος Περσέας => εκ του πέρθω = εκπορθω,καταστρέφω Πηνελόπη => πήνη:υφάδι + λέπω:εκτυλίσσω Πολυδεύκης => πολύ + δεύκος:γλεύκος, ο πολύ γλυκός Πολύδωρος => πολλά + δώρα Πολυξένη => πολύ + ξενί Ποσειδών => πόσις(ποταµός) + είδω =είµαι αρµόδιος Προµηθέας => 1) προ + µύθος 2) προ + µήθος = µέριµνα = ο προνοητικός Πυθαγόρας => πυνθάνοµαι + αγορεύω Ρ Ρέα => εκ του ράος =έτοιµος Σ Σαλαµίνα => αλς(σαλ) + µίνυς = µικρός=βρίσκεται κοντά στην ξηρά Σλάβος => σάλος + βάω (βαίνω) Σοφοκλής => σοφός + κλέος, ο έχων δόξα σοφού Σπάρτη => σπείρω Στέργιος => στέργω = δείχνω στοργή Στυλιανός => στύλος Σωκράτης => σώζω + κράτος Τ Τερψιχόρη => τέρπω + χορός Τηλέµαχος => τηλέ: µακριά + µάχοµαι Τιµόθεος => τιµή + Θεός Φ Φειδιππίδης => φείδοµαι + ιππος Φίλιππος => φίλος + ίππος Φρίξος => φρίττω Φοίβος => φάος = φωτεινός Χ Χαρίλαος => χάρη + λαός Χριστόφορος => Χριστός + φέρω Ω Ωρωπός => η ώρ-ο (η φροντίδα) + το ουσιασ. οπός (= γαλακτώδης χυµός που παίρνει Κανείς Κεντώντας το φυτό)= αυτός που έχει τη φροντίδα της συγκοµιδής του χυµοι. φυτών

4/4/17

▪ Ο Άθεος καθηγητής

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Ένας άθεος καθηγητής της φιλοσοφίας συζητά με έναν φοιτητή του, για τη σχέση μεταξύ επιστήμης και Πίστης στο Θεό.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν νεαρέ, πιστεύεις στον Θεό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Βεβαίως, κύριε.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι καλός ο Θεός;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Φυσικά και είναι!
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι παντοδύναμος ο Θεός;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ο αδελφός μου πέθανε από καρκίνο παρότι παρακαλούσε το Θεό να τον γιατρέψει και προσευχόταν σε αυτόν. Οι περισσότεροι από εμάς τους ανθρώπους θα προσπαθούσαν να Βοηθήσουν αυτούς που έχουν την ανάγκη τους. Πού είναι λοιπόν η καλοσύνη του Θεού σου;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: …….
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Δεν μπορείς να απαντήσεις! Έτσι δεν είναι; Ας αρχίσουμε από την αρχή. Είναι καλός ο Θεός σου;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είναι καλός ο διάβολος;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Όχι
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ποίος δημιούργησε τον διάβολο;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ο… Θεός…
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σωστά. Πές μου τώρα, υπάρχει κακό σ’ αυτόν τον κόσμο;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Το κακό βρίσκεται παντού; Ο θεός έπλασε τα πάντα, σωστά;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Ναι
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:Άρα λοιπόν ποίος δημιούργησε το κακό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: …….
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Να συνεχίσω. Υπάρχουν αρρώστιες; Ανηθικότητα; Μίσος; Ασχήμια; Όλα αυτά τα τρομερά στοιχεία υπάρχουν σ’ αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Μάλιστα.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν νεαρέ, ποιος τα δημιούργησε;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: ……
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Η επιστήμη λέει ότι χρησιμοποιείς τις 5 αισθήσεις σου για να αναγνωρίζεις το περιβάλλον γύρω σου και να προσαρμόζεσαι σε αυτό. Πες μου παιδί μου, έχει δει ποτέ το Θεό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Όχι, κύριε.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Έχει ποτέ αγγίξει το Θεό; Έχεις ποτέ γευτεί το Θεό; Έχεις μυρίσει το Θεό; Τέλος πάντων, έχεις αντιληφθεί ποτέ με κάποια από τις αισθήσεις σου το Θεό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: … Όχι, κύριε. Φοβάμαι πως όχι.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και παρόλα αυτά πιστεύεις ακόμα σε Θεό;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ:Ναι κύριε, ΠΙΣΤΕΥΩ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σύμφωνα με εμπειρικό, ελεγχόμενο και με δυνατότητα μελέτης των αποτελεσμάτων ενός φαινομένου πρωτόκολλο, η επιστήμη υποστηρίζει ότι ο Θεός σου δεν υπάρχει. Τι έχεις να απαντήσεις;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Τίποτα κύριε. Εγώ έχω μόνο την πίστη μου.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι, η πίστη. Και αυτό είναι το πρόβλημα της επιστήμης.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κύριε καθηγητά, υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε Θερμότητα;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Υπάρχει επίσης κάτι που το ονομάζουμε κρύο;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Λάθος κύριε. Δεν υπάρχει. Μπορεί να έχεις μεγάλη θερμότητα, ακόμα περισσότερη θερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ή καθόλου θερμότητα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζεται κρύο. Μπορεί να φτάσουμε στο απόλυτο μηδέν, που σημαίνει καθόλου θερμότητα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κάτω από αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα που να ονομάζουμε κρύο. Το κρύο, κύριε, είναι μόνο μια λέξη, που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε την απουσία θερμότητας. Δεν μπορούμε να μετρήσουμε το κρύο. Η θερμότητα είναι ενέργεια. Το κρύο δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, απλά κύριε, είναι η απουσία αυτής.
ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΙΓΗ.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Σκεφτείτε το σκοτάδι κύριε καθηγητά. Υπάρχει κάτι που να ονομάζουμε σκοτάδι;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι, τι είναι η νύχτα αν δεν υπάρχει σκοτάδι;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κάνετε και πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Το σκοτάδι είναι η απουσία κάποιου άλλου παράγοντα. Μπορεί να έχεις λιγοστό φως, κανονικό φως, λαμπερό φως, εκτυφλωτικό φως… Αλλά, όταν δεν έχει φως δεν έχεις τίποτα και αυτό το ονομάζουμε σκοτάδι, έτσι δεν είναι; Στην πραγματικότητα το σκοτάδι απλά δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα μπορούσες να κάνεις το σκοτάδι σκοτεινότερο.
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και που θέλεις να καταλήξεις με όλα αυτά, νεαρέ.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ:Κύριε καθηγητά, ότι η φιλοσοφική σας σκέψη είναι ελαττωματική!
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ελαττωματική; Μήπως να μου εξηγήσεις γιατί;
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Κύριε καθηγητά σκέφτεστε μέσα στα όρια της δυαδικότητας. Υποστηρίζετε ότι υπάρχει η ζωή και μετά υπάρχει και ο θάνατος, ένας καλός Θεός και ένας κακός Θεός. Βλέπετε την έννοια του Θεού σαν κάτι τελικό, κάτι μετρήσιμο. Κύριε, η επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε κάτι απλό όπως είναι η σκέψη. Χρησιμοποιεί την ηλεκτρική και μαγνητική ενέργεια, αλλά δεν την έχει δει ποτέ, πόσο μάλλον να καταλάβει απόλυτα αυτήν την ενέργεια. Το να βλέπεις το θάνατο σαν το αντίθετο της ζωής είναι σαν να αγνοείς το γεγονός ότι ο θάνατος δεν μπορεί να υπάρξει από μόνος του. Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής: είναι απλά η απουσία της ζωής. Τώρα πείτε μου, κύριες καθηγητά. Διδάσκετε στους φοιτητές σας ότι εξελίχτηκαν από μία μαϊμού;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Εάν αναφέρεσαι στην φυσική εξελικτική πορεία, τότε ναι, και βέβαια.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Έχετε ποτέ παρακολουθήσει με τα μάτια σας την εξέλιξη;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Όχι.
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: εφόσον κανένας δεν παρακολούθησε ποτέ τη διαδικασία της εξέλιξης επιτόπου και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η διαδικασία δεν σταματά ποτέ, τότε διδάσκετε την προσωπική σας άποψη επί του θέματος. Τότε μήπως δεν είστε επιστήμονας, αλλά απλά ένας κήρυκας;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ….
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Υπάρχει κάποιος μέσα στην αίθουσα που να έχει δει τον εγκέφαλο του κυρίου καθηγητή; Που να έχει ακούσει ή νιώσει ή ακουμπήσει ή μυρίσει τον εγκέφαλο του κυρίου καθηγητή; Κανένας! Άρα σύμφωνα με τους κανόνες του εμπειρικού, ελεγχόμενου και με δυνατότητα προβολής πρωτοκόλλου, η επιστήμη ισχυρίζεται ότι δεν έχετε εγκέφαλο, κύριε καθηγητά. Και αφού είναι έτσι τα πράγματα, τότε με όλο τον σεβασμό, πως μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτά που διδάσκετε, κύριε;
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μου φτάνει ότι απλά θα πρέπει να στηριχτείς στην πίστη σου, παιδί μου!
ΦΟΙΤΗΤΗΣ: Αυτό είναι κύριε καθηγητά… Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά!
Ο ΝΕΑΡΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΗΤΑΝ Ο ALBERT EINSTEIN!

γραμμα στην νεα γενια:

ΕΓΩ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ,ΟΡΦΑΝΗ ΑΠΟ ΜΑΝΑ,ΔΟΥΛΕΥΑ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ Ο ΔΙΔΥΜΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ..ΚΡΥΦΟΚΟΙΤΟΥΣΑ στον  μικρό ορθογώνιο πίνακα ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ,οσα δεν ειχε προλαβει να σβησει ο αδερφος μου,ΟΣΟ ΑΠΟΚΑΜΜΕΝΗ ΚΙ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΖΩΑ.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ.ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑ 4 ΕΓΓΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 2 ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΟ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟ ΠΙΑ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ,ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΜΟΥ.
Η  ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΓΓΟΝΗ ΕΚΑΝΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ.ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΟΜΩΣ.ΕΚΕΙΝΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ.
ΣΤΑ ΚΛΕΦΤΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥ,ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΡΟΥΦΟΥΣΑ ΣΑΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ.
ΤΗΣ ΔΙΑΒΑΖΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ  ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
ΕΝΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ,ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ.ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΑΤΕ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΛΑ,ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΩ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΟΥΝ,ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,ΤΑ ΖΩΑ,ΤΑ ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΑΝΕ.
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου
Όταν ο κόσμος ΔΕΝ σε πιστεύει...
Κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία
Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς
δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί
μπορούνε πια ποτέ να πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς,
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα.
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς να αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκωντας γαλήνη
δική σου θα'ναι η Γη, μ΄όλα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
Και κάτι ακόμα, πιο πολύ άνδρας αληθινός θα'σαι αγόρι μου....
(ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΡΙΠΛΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕ  Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΗΣ,ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΘΥΜΟΤΑΝ).ΤΑ ΥΠΟΓΟΡΕΥΣΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΗΣ,ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ,ΟΜΩΣ ΜΕ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΑΘΗΣΗ...)
ΚΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΛΟΥΔΑ

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΣΙΩΠΗ



ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ

Πάνε μήνες που ‘χεις φύγει μακρυά
Μου ‘χει λείψει η δική σου συντροφιά
Προχωράω μες στην πόλη κι όπου πάω.
Πόσο θέλω να σε βρω και να σου πω πως σ’αγαπάω
Καρφωμένος στου ποτού μου τα παγάκια
Ξεχασμένος στης αβύσσου τα μπαράκια
Τριγυρίζω μονάχος μου και ρωτάω
Πού να είσαι; Σε ποιο χάρτη να κοιτάω

Κόσμος  γύρω μου, μα μόνος μου πετάω
Τη μορφή σου μες στα όνειρα ζητάω
Νύχτα άδεια και θυμάμαι εσένα
Πόσο εύκολα μου είπες «περασμένα ξεχασμένα»…
Βγαίνει Ήλιος και σε παίρνει μακριά μου
Μες στο φως του θα καούνε τα φτερά μου
Κάθε νύχτα που η πόλη ξεφαντώνει
Το μυαλό μου ταξιδεύει στο δικό σου το βαγόνι

Και όμως είσαι δίπλα μου σε βλέπω να χορεύεις
Βασίλισσα της νύχτας που το πλήθος σου μαγεύεις
Το βλέμμα σου γυρίζεις και εμένανε  κοιτάς
Είμ’ ο εκλεκτός σου και κοντά σου με ζητάς.



ΕΙΜΑΙ ΗΔΗ ΜΑΚΡΙΑ 

Μια ανεξέλεγκτη σιωπή
Προχωρώντας μες στο δρόμο σωπαίνω
Με ένα ψίθυρο που δεν καταλαβαίνω
Περιμένοντας το γέλιο από άγαλμα σπασμένο

Είμαι ήδη μακριά
Απ’ ανθρώπους που γυρίζουνε τον χρόνο
Από πράξεις που προσφέρουνε τον πόνο
Ίσως και απ’τη ζωή που κάθε λάθος της πληρώνω

Απ’ το μυαλό περνά μια λέξη
Με δελεάζει και μαζί με συναρπάζει
Μια την πίνω μια με πίνει… με τρομάζει!
Με γεμίζει ηδονή,  με μαστιγώνει και ουρλιάζει.

Σ’ αφιλόξενη αρένα
Ισόπαλοι σ’ αθέατο αγώνα
Φίλοι και αντίπαλοι σε άνισο κανόνα
Αναλόγως την περίσταση περνάω μια εικόνα

Μέσα στο άπειρο να παίζω, να παλεύω,
Να βουλιάζω και μαζί να επιπλέω
Να αισθάνομαι το όραμα για τύψη
Να γελώ και να μ’ αρπάζει μία θλίψη


SEA GULL

Είναι τα πάντα τρυφερά
Αλλά παράλληλα φρικτά
Δεν καταφέρνεις συνεχώς να ‘χεις τα μάτια ανοιχτά

Είν’ ένα κόκκινο πακέτο
Με κορδέλα βυσσινί
Που το ανοίγεις και σου δείχνει μια εικόνα σκοτεινή

Είναι μια πίκρα που δεν θέλει
Να σηκώνεσαι ξανά
Όσο κι αν θέλεις να την διώξεις συνεχώς θα σε πονά

Ό, τι  αν κάνεις δεν θα πείσεις
Πως εκείνη αγαπάς
Μπορεί να βρίσκεσαι εδώ, μα μακριά θέλει να πας

«Πριγκιποπούλα χρυσαφένια
είδα πως είναι απ’ τον  Άδη   το διαμαντένιο σας πετράδι»

«Ωραιότατη   και μελένια.
Είδα  μια όψη να μ’ αγγίζει  και μαζί να με γκρεμίζει »

Θα προσπαθήσεις να τινάξεις
Τα φτερά σου δυνατά
Μα ένα βάρος τρομερό μες στην ψυχή σου σε κρατά

Σε τριγυρίζουν Αμαζόνες
Με αγκάθινα κορμιά
Σε ανεβάζουνε στα ύψη και στο τέλος ερημιά

Πώς να πιστέψεις ότι είσαι
Πιο σκληρός από αυτές; 
Γεμίζεις πάγο την καρδιά σου, μα εκείνες πιο καυτές

Έχεις πειστεί πως δεν αξίζει
Μία ύπουλη στεριά
Θέλεις πολύ ν’  αντικρίσεις και εσύ την ξαστεριά

Αξιοθαύμαστε ιππότη
Σε σημαδεύει μια κραυγή από μια λίθινη αυγή

Ρομαντικέ μας ταξιδιώτη
Σ’ έχει ματώσει η στεριά και πας για θάλασσα πλατιά.


Η ΚΑΡΤΑ

Μια καλησπέρα από ένα σου φίλο
Έτσι απλά είπα μια κάρτα να στείλω
Όπου κι αν πάω θα ‘ναι πάντα μαζί μου
Κάθε στιγμή ξεχωριστή της ζωής μου

Ούτε απόψε είμαι στην Αθήνα
Είμαι χαμένος σε μια άλλη πατρίδα
Γύρω μου φλόγες που με κοιτάνε
Έτσι απλά με πείθουν πως μ’ αγαπάνε

Κάθε ταξίδι και μια πολιτεία
Χιλιάδες σκέψεις ψάχνουνε μια αιτία
Μα το μυαλό μου τις παρατά
Σ’ ένα σεντούκι μυστικό τις κρατά

Μόνος στου κόσμου την άλλη μπάντα
Στο Rio Grande και την Santa Marta
Γύρω εικόνες που με μαγεύουν
Όμως οι σκέψεις μου εσένα γυρεύουν

Όμως απόψε δεν θα ξεχαστώ
Θα σου το στείλω το τραγούδι αυτό
Είσαι μαζί μου όπου κι αν πάω
Εσύ με ξεχνάς εγώ σ’ αγαπάω


ΟΛΑ   ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ

Γιατί όχι και εγώ;
Να στέκομαι περήφανος να λέω…
Για πράγματα ανούσια να κλαίω
Στο κλουβί μου την ξεφτίλα να γιορτάζω
Και σε γλώσσα άλλη πλέον να φωνάζω

Γιατί όχι και εγώ;
Μεθυσμένος μες στους δρόμους να γυρνάω
Οπτασίες και ιδέες να ξερνάω
Να μου λένε «σ’ αγαπώ» και να γελάω
Και καθόλου σοβαρά να σας μιλάω

Γιατί όχι και εγώ;
Την καρδιά και την ψυχή μου να πουλήσω
Σε μονότονους ρυθμούς να τραγουδήσω
Τις παλιές φωτογραφίες μου να κάψω
Και για νίκες πουλημένες «να το κάψω»

Γιατί όχι και εγώ;
Να πετάξω στα σκουπίδια τις ιδέες
Να χαζεύω μόνο γκόμενες χυδαίες
Να γεμίζω το μυαλό μου με σκατά
Και μετά να σας προσφέρω απ ’ αυτά!

Όλα παίζονται εδώ
Τα αισθήματα, οι σκέψεις,
Όλα αυτά που θα πιστέψεις,
Η αγάπη σου, το πάθος και η μέρα
Που σε έπεισαν να πεις μια «καλημέρα».


ΠΛΑΤΙΝΕΝΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Τούτ’ η μορφή έχει πολλά να μου θυμίσει
Μπορεί παντού να με γυρίσει
Μάτια παράξενα που μοιάζουν με κομήτες
Με ταξιδεύουν σε παράξενους πλανήτες
Κάθε μέρα με αφήνει σ’ άλλα μέρη
Που ανήκουνε στην ίδια πολιτεία
Και εκείνο το ανίκητο της χέρι
Με τραβά σε μια φευγάτη αλητεία

Καταργεί όλα τα «θέλω» και τα «πρέπει»
Και πορείες ανατρέπει
Χίλια χρώματα γεμίζουνε τα μάτια
Με τραβάνε σε παλάτια
Κάθε νύχτα με γεμίζει με λουλούδια
Που ανήκουνε σε μόνο ένα κήπο
Και εκείνα τα περίεργα τραγούδια
Της καρδιάς μου μεταβάλλουνε τον χτύπο

Δεν προλαβαίνω κάτι άλλο να της πω,
Με αρπάζουν τα ατσάλινα της χέρια.
Μα τα νοιώθω σαν βελούδο.
Με τραβά σε πλατινένια καλοκαίρια.

PORT WOMAN

Ταξιδεύω μοναχός σ’ όλο τον κόσμο
Κάθε βόλτα μου και άλλη πολιτεία
Ποιος ορίζοντας θα βγει σ’ αυτό το δρόμο;
Τι με κάνει και έχω τόση ευρωστία;
Απ ’ την ώρα που παράτησα το χώμα
Που γεννήθηκαν τα όνειρα κ’ οι μούσες
Μια ματιά της μου παρέλυσε το σώμα
Και αγάπησα ότι δεν θ’ αγαπούσες

Η γυναίκα π’ αγαπάω και μ’ αρέσει
Έχει μύρια ονόματα και μύριες μορφές
Το καράβι σ’ όποιο ντόκο και να δέσει
Θα ‘ναι ‘κει για να μου μάθει επικίνδυνες στροφές

Παντογνώστρια του κόσμου και γοργόνα
Απ ’ το κύμα ξεπροβάλλει και καρφώνεται στο νου
Μου φυτεύει στο μυαλό μία εικόνα
Από μία πανδαισία ενός άλλου ουρανού

Είναι βράχος σε γεμάτη παραλία
Από κόσμο λογικό και τρελαμένο
Και τα κύματα που σκάνε ποικιλία
Και εγώ μέσα σε κείνα φουσκωμένο
Είναι λάμψη σ’ ένα ύποπτο σκοτάδι
Ανατρέπει οποιαδήποτε πορεία
Με ανάβει και ποτίζομαι με λάδι
Μου χαρίζει μια ακόμη ιστορία

Η γυναίκα π’ αγαπάω και μ’ αρέσει
Έχει μύρια ονόματα και μύριες μορφές
Το καράβι σ’ όποιο ντόκο και να δέσει
Θα ‘ναι ‘κει για να μου μάθει επικίνδυνες στροφές

Η γυναίκα π’ αγαπάω και μ΄ αρέσει
Έχει μύρια αρώματα και μύριες  ψυχές
Όταν φύγω ξέρω πως δεν θα πονέσει
Συνεχίζει παρακάτω με μεγάλες αντοχές.


ΝΑΥΑΓΙΟ

Ξυπνάτε! Βουλιάζουμε!
Πορεία προς τα κάτω!
Σωσίβια δεν βάζουμε;
Ταξίδι προς τον πάτο;

Δεν είναι άσχημα καθόλου
Ψάρια τριγύρω μου πολύχρωμα
Στολίζουν και μαγεύουνε τον θόλο
Τα πάντα γύρω μας ανύποπτα
Ποιος φοβάται το ναυάγιο;
Ποιος τόσο λάθος σκέφτηκε;
Εδώ σκασίλα για το αύριο
Να  σωθεί κανείς δεν θέλησε.

Είναι όμορφα εδώ κάτω!
Οι λύπες είναι λίγες
Μα ποιος να φανταζόταν…
Πώς θα ‘ρθουν καρχαρίες;


ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΖΩ

Δραπετεύω
Απ’ τις σκέψεις που με φέρνουνε κοντά σου
Και ξεφεύγω
Τώρα πια δεν επιμένω και για σένα δεν ελπίζω
Ζωντανεύω
Τα μάτια μου ανοίγω και κινούμαι μακριά σου
Ταξιδεύω
Τώρα πια δεν σταματώ και τον χρόνο συνεχίζω

Σε νικώ
Καταστρέφω με μανία το δικό σου το σκοτάδι
Προσπερνώ
Τη μορφή που είχα πάντα συντροφιά μου κάθε βράδυ
Τραγουδώ
Όλα μέσα μου ανθίζουν πια δεν είμαι πληγωμένος
Δραπετεύω
Τώρα πια δεν περιμένω


Σου μιλώ
ό,τι πεις και ο,τι κάνεις τώρα πια δεν είσαι μία
Σου γελώ 
Δεν μ’ αγγίζει ούτε λίγο η δική σου τρικυμία
Μου μιλάς
Μα τα λόγια σου γκρεμίζει της ψυχής μου η ασπίδα
Μου γελάς
Ξέρω πια να αποφεύγω την δική σου καταιγίδα

Τραγουδώ
Το τραγούδι σου φαλτσάροντας γελώντας μ’ ειρωνεία
Και μαδώ
Τα λουλούδια που σου χάριζα με τόση αγωνία
Συνεχίζω
Έχω φύγει και βαδίζω παρακάτω
Δραπετεύω
Τώρα πια δεν περιμένω

Αρχίζω να ζω!
Πια δεν υπάρχεις
Δεν σ’ αγαπάω δεν σε μισώ

Αρχίζω να ζω!
Ό.τι κι αν κάνεις
Ό,τι και αν λες  αδιαφορώ.


ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ

Μια φαντασία τόσο ρομαντική
Ήσουν και θα ‘σαι μια ακτή τροπική
Που την φυλά όλος ο Ατλαντικός
Είναι ο τόπος γύρω σου μαγικός.

Παραδείσου αυγή
Που στην όψη σου λιώνει χρυσός
Στο κορμί σου ανθίζει κισσός
Αυθεντικός.


Διαμαντένια ψυχή
Ας γινόταν να ήσουν εδώ
Έστω λίγο να σε ξανά δω
Ξανά πριν χαθώ .

Έδεσα κάβους πρώτη νύχτα μαζί
Στην παραλία που το όνειρο ζει
Όμως το πλοίο έχει φύγει γι αλλού
Και είσαι ‘συ ορίζοντας του μυαλού

Παραδείσου αυγή
Κοπελιά του νοτίου σταυρού
Μυστικό γαλανού ουρανού
Θα ‘μια ευτυχής

Διαμαντένια ψυχή
Όσο ο ήλιος υπάρχει ψηλά
Να υπάρχεις και να ‘σαι καλά
Στων αγγέλων τη γη

Και κυλά η ζωή…


ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

Σε μια πόλη προχωράω μουδιασμένος
Στην καρδιά μου ένας πόνος μιας αγάπης
Να ζεσταθώ λιγάκι κρύο ζητιανεύω ( τι εννοείς ποιητά μου;;;;;;)
Σε μια πόλη μες στα πλούτη αλλά σκάρτη
Κοίταξε την αγκαλιά μου σου ανοίγω
Αδιαφορώ στην γνώση πως δεν θα ‘ρθεις
Ρήμαξε αυτή τη ζέστη που σου δίνω
Θέλω να νοιώσω ότι κάτι έχω κάνει

Φανάρια κόκκινα λάμπουνε τριγύρω
Με το γνωστό τους παγωμένο χρώμα
Ομπρέλες μαύρες ανοίγουνε στον ήλ

ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ…

ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ…
ΕΦΤΑ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΑ ΧΡΟΝΙΑ…
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΡΟΥΣΑ…
ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ…ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΕ ΧΑΝΩ ΞΑΝΑ…ΑΛΛΑ ΘΑ  ΕΙΜΑΙ…
ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΜΗΝ  ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ,ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ,ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ,ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΑΜΕ ΜΑΖΙ ΚΙ ΘΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ…
ΙΣΩΣ ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ…
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΩ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΚΑΤΣΙΚΑΚΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΩ,ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑ…ΙΣΩΣ  ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΚΕΙ…
ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ…ΕΣΥ ΜΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ <<ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ>>…ΣΕ ΣΕΝΑ ΟΦΕΙΛΩ ΟΛΑ ΤΑ ΕΥΓΕΝΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,ΤΟ ΠΛΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΟΥ,ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ…ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ…
ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΤΟΝ ΠΡΟΩΡΟ ΧΑΜΟ ΣΟΥ…
ΕΒΛΕΠΑ ΤΗΝ ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΑΥΡΟΝΤΥΜΕΝΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΧΗΡΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ,ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ ΜΑΣ!
ΝΑ ΣΕ ΝΕΚΡΟΦΙΛΗΣΩ,ΣΚΕΦΤΗΚΑ Η ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ…ΔΑΓΚΩΣΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΣΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ…ΤΙ @@@ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΛΓΑ????ΦΙΛΩΝΤΑΣ ΣΕ …ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ!
ΠΟΝΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΡΤΥΡΟΥΣΕΣ!ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ…ΓΙΑ ΓΙΑΤΡΟ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ!ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Η ΓΙΑΓΙΑ!
ΔΕΝ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΟΜΩΣ!ΤΗΣ ΕΛΕΓΕΣ  ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ –ΕΙΧΑ ΠΑΘΕΙ ΤΑ ΙΣΧΑΙΜΙΚΑ,ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΕΓΩ…ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΞΥΠΗΣΟΥΣΑ ΘΕΕ ΜΟΥ!
ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2009…ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ…ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ!Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΑΡΧΙΣΕ…
ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΧΕΙΣ…ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ ΟΜΩΣ…ΑΠΛΩΣ ΕΛΕΓΕΣ ΠΟΝΑΩ ΛΙΓΟ…
ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ..ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΝ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ…
ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΝΟΥΣΕΣ  ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!
Η ΜΑΝΙΑ,Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ,ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ,ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ,ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥΟΣΟ ΕΒΓΑΖΕΣ ΚΑΤΙ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΙ ΕΦΥΓΕ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΣΕ ΜΕΝΑ…ΔΕΝ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΚΟΜΗ…
ΕΙΧΕΣ ΠΑΘΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΗΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ…
ΣΕ ΤΑΙΖΑ ΓΙΟΥΡΤΑΚΙ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ,ΜΕ ΠΡΗΣΜΕΝΑ ΤΑ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΣΟΥ…ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΠΟΥ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΣΕ ΠΑΛΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ,ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕΣ ΚΙ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΚΛΑΙΣ…ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΗΝ ΔΕΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ,ΒΓΗΚΑ ΕΞΩ ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ!ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΑΝ…ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ…
ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΣΕ ΦΙΛΗΣΑ,ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ…ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ Κ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΖΩΝΤΑΝΟ…
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΤΡΑΚΤΕΡ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΝΗΦΟΡΑ…ΠΙΣΩ ΤΡΕΧΑΜΕ ΟΛΟΙ..ΝΑ ΣΕ ΦΤΑΣΟΥΜΕ…ΑΛΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ  ΑΓΡΙΑ ΣΚΥΛΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ …ΚΙ ΕΣΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΗΡΕΜΟΣ ΜΑΣ ΧΑΙΡΕΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ  ΣΤΙΣ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010 ΜΠΚΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ 6 +…ΗΡΘΕΣ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ…  ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ ΤΩΡΑ…ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΥΕΣΑΙ ΟΛΟΓΟΥΛΙ Μ…
ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΛΑΙΩ,ΒΓΗΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ…ΕΒΑΛΑ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΜΕ ΒΟΥΒΟ ΚΛΑΜΜΑ,ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΡΕΧΟΥΝ…ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ,ΑΠΛΩΝΩ ΤΑ ΡΟΥΧΑ…ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΟΥΡΛΙΑΖΑΝ…
ΧΤΥΠΑ ΤΟ ΤΗΛ..ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΜΑ…ΟΛΓΑ ΔΩΣΜΟΥ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ,ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΛΥΓΜΟ ΤΗΣ…
ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ,ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ…

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΟΛΑΣΗ…ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ ΝΙΚΟΛΟΥΣΙΟ ΜΟΥ!

We walked the narrow path, 
beneath the smoking skies.
Sometimes you can barely tell the difference 
between darkness and light.
Do you have faith 
in what we believe?
The truest test is when we cannot, 
when we cannot see.


I hear pounding feet in the, 
in the streets below, and the,
and the women crying and the, 
and the children know that there,
that there's something wrong, 
and it's hard to belive that love will prevail.

Oh it won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall forever.

Oh, when I'm lonely, 
I lie awake at night 
and I wish you were here.
I miss you. 
Can you tell me 
is there something more to belive in?
Or is this all there is?

In the pounding feet, in the,
In the streets below, and the,
And the window breaks and,
And a woman falls, there's,
There's something wrong, it's,
It's so hard to belive that love will prevail.

Oh it won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall, your tears won't fall, your tears won't fall
forever.

Last night I had a dream.
You came into my room, 
you took me into your arms.
Whispering and kissing me, 
and telling me to still belive.
But then the emptiness of a burning sea against which we see
our darkest of sadness.

Until I felt safe and warm.
I fell asleep in your arms. 
When I awoke I cried again for you were gone.
Oh, can you hear me?

It won't rain all the time.
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall forever.
It won't rain all the time
The sky won't fall forever.
And though the night seems long,
your tears won't fall, your tears won't fall, 
your tears won't fall
forever.





ο χρονος ειναι ο καλυτερος ''γιατρος''.... 
αλλους τους γιατρευει αμεσως και αλλους οχι....
εχει να κανει κυριως με το εγω μας.... ποσα δωσαμε, ποσα χασαμε και ποσο θυμωμενοι ειμαστε με τους εαυτους μας που πιστεψαμε και ''στηριχτηκαμε'' σε λαθος ανθρωπο...
αργα ή γρηγορα, οσο ο χρονος κυλαει, θα ανακτουμε σιγα σιγα την ψυχικη μας ηρεμια, οι αναρχες σκεψεις στο μυαλο μας θα μπαινουν σε μια σειρα, θα ξερουμε τι θελουμε μεχρι που χωρις να το καταλαβουμε θα εχουμε συγχωρησει τον εαυτο μας που ηταν τοσο αφελης... θα το καταλαβουμε οταν ερθει η μερα που θα χαμογελασουμε και θα κανουμε ονειρα ξανα... εκεινη την μερα θα εχει ερθει στην ζωη μας ενας ανθρωπος που ουτε καν ξεραμε οτι υπαρχει ή υπηρχε και δεν τον ειχαμε καν προσεξει... οταν θα ερθει λοιπον εχοντας εμεις μαθει απο τα λαθη του παρελθοντος καλο ειναι να του εχουμε την πορτα κλειστη, γιατι οχι και κλειδωμενη... αν πραγματικα θελει να ''μπει'', θα βρει τον σωστο τροπο να μας πεισει να την ανοιξουμε και να τον αφησουμε να μπει... όχι για να τον παιδεψουμε αλλα 
γιατι η ζωη μας δεν είναι ξεφραγο αμπελι που οποιος θελει μπανει, την αναστατωνει παιζοντας και μετα φευγει…