ΠΑΠΠΟΥ μου λείπει η μέρα που έφυγες - όχι επειδή ήταν μια καλή μέρα, αλλά επειδή ήταν η τελευταία μέρα που σε είχα ακόμα. Θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο, ακόμα και τη σιωπή. Δεν ήξερα πόσο θα πονούσε, πόσο μόνιμο θα ένιωθα. Εκείνη η μέρα άλλαξε τα πάντα. Ο κόσμος συνέχισε να κινείται, αλλά ο δικός μου σταμάτησε για λίγο.
Μου λείπει ο τρόπος που η φωνή σου γέμιζε το δωμάτιο, ο τρόπος που τα μάτια σου μου έλεγαν ότι είμαι ασφαλής και πώς μόνο μια αγκαλιά από εσένα θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο να νιώσει σωστά ξανά. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να πω όλα αυτά που ήθελα να πω, ή να κρατηθώ λίγο περισσότερο. Εκείνη η μέρα -αν και επώδυνη- ήταν ακόμα μια μέρα που ήσουν εδώ, αναπνέεις ακόμα τον ίδιο αέρα με εμένα. Και μου λείπει, ακόμα και με τον σπαραγμό που κουβαλάει.
Αν μπορούσα να πάω πίσω σε εκείνη την ημέρα, δεν θα προσπαθούσα να είμαι δυνατή. Απλά θα καθόμουν δίπλα σου, θα κρατούσα το χέρι σου και θα άφηνα την καρδιά μου να μιλήσει πιο δυνατά από όσο θα μπορούσαν ποτέ τα λόγια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου