ΠΑΠΠΟΥΚΟΣ

   ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ;;; ΚΛΑΣΣΙΚΑ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ(ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΩ)  ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ  ΔΕΝ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ-ΑΚΟΜΗ ΚΛΑΣΣΙΚΟΤΕΡΑ!

   ΟΥΦ! ΞΑΝΑΓΡΑΦΩ ΠΑΛΙ! ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ!! ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΟΧΙ ΚΛΑΣΣΙΚΑ, ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΕ BIC ΣΤΥΛΟ ΜΟΥ… ΘΑ ΥΠΟΣΤΩ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ! ΑΣ ΟΨΕΤΑΙ Η ΚΑΚΙΑ ΜΟΥ Η ΜΟΙΡΑ.. ΟΡΘΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΦΑ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ (ΟΧΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ, ΚΑΛΕ!)ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ :ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΧΗ ΔΙΑΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΡΙΖΙΚΟ ΠΕΡΠΑΤΑ…ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΗΣΩ  ΑΛΛΟ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ (Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ-ΣΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ )ΠΑΙΖΕΙ ΣΕ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΠΙΑ!

   ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΑΣ ΖΗΤΗΣΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ-ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ  ΘΥΜΟ ΚΙ ΟΡΓΗ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ Σ΄ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ .(ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ..ΑΚΟΜΗ!)

   ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ Μ’ ΑΚΟΥΣ;;;;;;; ΕΙΣΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΕΛΠΙΔΑ!!! ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΝΕΣΕΣ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΠΛΑΣΜΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΠΛΑΣΜΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ, ΤΟ ΠΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΑΠ΄ΟΛΑ, ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑ ΜΑΣ;;;; ΣΤΟ ΖΗΤΑΩ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ , ΙΚΕΤΕΥΟΝΤΑΣ…

   ΚΙ ΕΣΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ, ΓΛΥΚΕ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥ, ΞΕΠΕΡΝΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΓΧΩΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠ ‘ ΟΛΑ ΤΑ ΄΄ΣΤΟΙΧΕΙΑ΄΄  ΔΙΑΨΕΥΣΕ ΤΟΥΣ, ΔΙΑΨΕΥΣΕ ΜΑΣ…ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΠΙΣΤΕΨΕ ΛΙΓΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΒΓΑΛΤΟΥΣ Ο Λ Ο Υ Σ ΤΡΕΛΟΥΣ!!! ΚΑΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ, ΓΙΝΕ ΕΣΥ ΤΟ ΘΑΥΜΑ…!ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ ΦΕΡΤΟΝ ΠΙΣΩ!!!  ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΚΑΛΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΧΕΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΟΜΩΣ! ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΄΄ΛΟΥΔΑΚΙΑ΄΄ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ ΓΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΗ! ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!!!! ΠΕΡΙΜΕΝΕ! ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΑ ΝΑ ΔΕΙΣ!! ΓΑΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΟΥ, ΒΑΦΤΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΣΟΥ…ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;;;; ΕΔΩ!!!!! ΜΑΖΙ ΜΑΣ!!!! ΔΕΝ ΤΟ ΕΛΠΙΖΩ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΑΠΛΑ!!!! ΤΟ Α Π Α Ι Τ Ω!!!!!!

  ΔΙΩΞΕ ΠΥΡΕΤΟΥΣ, ΠΟΝΟΥΣ, ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΝΑ ΑΠΛΑ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ….(ΤΑ ΛΕΩ ΣΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΕΙ Η ΝΥΦΗ-ΚΙ ΟΛΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΣ)

  ΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ  ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΩΡΑ ΜΑΣ!! ΕΝΤΑΞΕΙ ΠΑΠΠΟΥ;;; ΑΣΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ , ΤΟΥΣ  ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ!! ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ! ΚΙ ΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΣΕ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ΜΕ ΜΕΤΑΞΩΤΟΥΣ…. ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΕΣ!

  ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ…ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙΣ…

  ΠΕΡΙΜΕΝΩ….

  ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΜΕ ΠΟΤΑΠΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! ΚΑΤΑΛΑΒΑ (ΑΝ ΚΙ ΑΡΓΑ) ΟΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΟΥ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ , ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

  ΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ’’’ΣΗΜΕΡΑ’’ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΕ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΥΧΕΡΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ.. ΑΝ ΕΙΧΑ ΛΙΓΗ ΤΥΧΗ ΘΑ ΕΙΧΑ ΨΟΦΗΣΕΙ… ΚΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΛΙΓΟ(;) ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ… ΚΙ ΕΞΗΓΩ: ΟΙ ΛΑΘΟΣ( ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ ,ΟΜΩΣ!!!) ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΚΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ (ΥΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗΣ –ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ, ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΑΞΙΩΝ ), ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΜΕ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ  ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ…

 ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΜΟΥ… ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΑ ΚΛΑΙΣ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ…ΜΕ ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ ΜΕΛΑΝΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ..

  ΤΟ ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ;; ΣΕ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΔΕΔΟΜΕΝΟ,  ΟΠΩΣ ΚΙ ΟΛΟΥΣ , ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ ΘΑ ΗΜΟΥΝ 18 ΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ.. ΑΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ,ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ Π Α Ν Τ Α!!! ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΡΩΤΗ-ΠΡΩΤΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ…Σ’ ΕΣΕΝΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΣΕ ΣΕΝΑ!!!

  ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ, ΚΑΤΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙΣ, ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕΣ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ , ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΟΥ…ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ ΟΠΩΣ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ , ΝΑ ΔΕΙΣ ΓΑΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΙΣΕΓΓΟΝΑ , ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΜΟΧΘΗΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ  ΤΟ ΦΤΙΑΞΕΙΣ….ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΧΑΡΕΣ ΜΙΑΣ ΥΓΙΟΥΣ ΖΩΗΣ.. ΣΤΟ ΧΡΩΣΤΑΕΙ Η ΙΔΙΑ ΖΩΗ !!ΚΑΙ ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ ΞΑΝΑ!!!! ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

  ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΕ ΜΕΝΑ-ΘΑ ΔΙΝΟΤΑΝ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ,ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΩ ΩΣ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥΣ….ΤΩΡΑ ΣΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ Α Ξ Ι Ζ Ω ΚΙΟΛΑΣ !!!!!( ΕΧΕ ΧΑΡΗ ΝΑ ΜΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΕΤΣΙ, ΑΥΤΗ Η ΣΚΑΤΕΝΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ  ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΑΣΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ!!!! ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΤΑ ΚΑΝΕΝΟΣ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΑΝ … ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΟΥ ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ ΚΑΚΟΥ, ΤΙΜΩΡΟΥ, ΕΚΔΙΚΗΤΗ… ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΟΙ(ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΟ  ‘ κατ' εικόνα και ομοίωση Του’   ΝΑ  ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ μια ομοιότητα πνευματική, ηθική, και κοινωνική.) ΑΛΛΙΩΣ ΤΟΝ ΞΕΡΩ.. ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΝΟ!

  ΟΥΦ!!! ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ‘’ΠΙΣΤΕΥΩ’’ ΜΟΥ..

ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ….ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ…ΓΙΑΤΙ;;;;;; ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΒΙΑΖΕΣΑΙ;;;;  ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;;; ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΔΩ…ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΟΥ ‘’ ΛΟΥΔΑ ΝΙΚΟΛΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΥΖ. ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΑΥΓΕΡΟΥ ‘Η ΑΛΛΙΩΣ ΛΟΥΔΑΣ Ο ΑΓΕΡΩΧΟΣ, ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ, Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ….Ο Π Α Π Π Ο Υ Σ   Μ Ο Υ!

  ΓΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ‘ΒΑΛΕΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ;

   ΤΕΛΙΚΑ ΝΑΙ! ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΕΒΓΑΛΕΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΡΕΛΟΥΣ…ΕΚΑΝΕΣ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΑΣΤΡΑΠΗ( ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΣΑ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΛΟΓΩ ΗΛΙΚΙΑΣ-ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ :ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΣΟΥ  ΣΠΑΝΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ,Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ!!!

 ΚΙ ΕΣΥ ΩΣ ΣΠΑΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΣΠΑΝΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ!!!

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗ 2η ΕΥΚΑΙΡΙΑ; ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΟΥ ΖΩΗ, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ….

ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ!!! ΜΕ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΥΣ (ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ) ,ΜΕ ΣΕΝΑ! ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΜΕΝΑ!!!

 ΜΕ ΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΡΗΣΑ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ , ΠΟΥ ΣΕ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΔΕΔΟΜΕΝΟ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΖΙ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ , ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ , ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ,ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ,  ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙΣ…ΚΑΙ ΝΑ ΦΙΛΗΣΩ ΖΩΝΤΑΝΟ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ…. ΣΥΓΓΝΩΜΗ…  ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ , ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΖΕΣ…      

   ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΜΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΝΟΔΕΨΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ…

  ΠΡΙΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΙΣ Σ ΕΒΛΕΠΑ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ,ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΜΑΤΑΚΙ,  ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΚΤΕΡ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΜΕ ΑΠΟΡΗΜΕΝΟΙ. ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΣΕ ΠΛΗΣΙΑΣΟΥΜΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΜΑΥΡΑ , ΑΓΡΙΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΣΑΝ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ. ΚΙ ΕΣΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΣΟΥΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ…

  ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ… ΣΑΝ ΕΝΑ ΄΄ΠΑΛΙΟΝΕΙΡΟ΄΄ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΣ … ,ΛΕΣ…, ΕΛΕΓΕΣ…, ΛΕΣ ΚΙ ΕΣΥ , ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ  ΘΑΡΡΩ ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ-ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ Τ Ω Ρ Α!!!

  ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΑ << ΗΤΑΝ Ο ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΣ…>> ,<< Ο ΑΠΟΘΑΝΩΝ>> , <<Ο ΕΚΛΙΠΩΝ>> , <<Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ>> ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ!<< ΖΩΗ ΣΕ ΣΑΣ>>, <<ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ>> ,<<ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟΣΑΣΤΕ>>.

Μ Α Λ Α Κ Ι Ε Σ!!!!! ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΕΣΕΝΑ ΟΤΙ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ;;;;;;; Ε;;;;;;;; ΠΟΙΟΣ;;;;;;;;;;

   ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ….ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΟΠΙΑΣΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ (ΜΕ ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ,ΒΕΒΑΙΑ).ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΜΟΙΑΣΑ ΣΕ  ΤΙΠΟΤΑ ,ΧΡΥΣΟΧΕΡΗ ΜΟΥ ΚΑΛΕ….

  ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΘΩ ΚΑΙ ΣΕ ΔΩ ‘Η ΜΑΛΛΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΔΩ;;;ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΡΗΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΙ ΑΝ ΦΟΒΑΜΑΙ…ΤΙ ΝΑ ΠΩ;;;ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ  ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΒΗΧΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΧΡΟΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΟΥΛΑΣ ΣΟΥ- Η ΟΠΟΙΑ ΛΕΠΤΥΝΕ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ-ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ :<<ΕΠ! ΗΡΘΑΤΕ ΡΙΣΤΑΝΟΠΟΥΛΑ; ΤΑ <<ΜΠΑΝΤΖΕΛΙΑ>> ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ….

ΠΟΝΑΩ….ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ…ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ…ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΠΑΙΡΝΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΤΕ, ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΕΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ,ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΙΑΣΙΜΟ ,ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΖΟΥΣΕΣ, ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΟΥ(ΜΑΣ) ΔΙΝΟΤΑΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΖΗΤΟΥΣΑ, ΜΑΚΑΡΙ…ΧΙΛΙΑ ΜΑΚΑΡΙ ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΣΑ…ΚΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ…ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΠΟΣΟ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ, ΜΕ ΘΥΜΩΝΕΙ!!!!

  ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΠΑΕΙ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΜΟΥ ΛΕΝΕ <<ΘΑ ΖΕΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ>>, <<ΚΡΑΤΑ ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ  ΣΟΥ>>,(ΛΕΣ ΚΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ …ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…)ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ… ΠΟΛΥΤΙΜΕ ΜΟΥ ΕΣΥ!

  ΣΕ ΕΚΛΑΨΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΑ!!! ΚΑΙ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ…ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘’ ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ…’’ΕΤΣΙ ΦΑΝΤΑΖΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, ΤΙ ΝΑ ΠΩ;;

  ΓΙ ’ΑΥΤΟ ΠΗΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ , ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ ,ΝΑ ΣΕ ΤΙΜΗΣΩ ,’’ ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΣ ‘’ ΤΟ ΣΑΙΤ ΑΥΤΟ …. ΝΤΑΡΑΝΝΝΝΝΝΝΝΝ 
                                                          ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΡΙΕΣ!...

  ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ….ΑΠΟ ΕΔΩ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ….ΚΑΛΑ ‘Η ΚΑΚΑ.

  ΔΕΝ ΣΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΠΟΥ Δ Υ Σ  ΤΥ Χ Ω Σ ΒΓΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ… ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ .  ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΖΩΗΣ ΜΕΧΡΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ…ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΙΠΠΟΤΗ…..ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ….

  ΕΣΥ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΜΟΥ…

 ‘’ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ’’.ΑΥΤΗ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΥΧΝΑ-ΠΥΚΝΑ ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ…ΑΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΕΙ;ΟΧΙ!!!ΑΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ;;ΠΟΤΕ!ΑΝ ΘΕΛΗΣΑ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ    Ο Χ Ι!!!

  ΟΤΑΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ , ΤΟΤΕ ‘’ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ’’,ΓΙΑΤΙ; ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ;Ο ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ…ΠΟΛΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ…ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΤΕΙΣ, ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ…ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΛΕΠΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΑ ΧΩΡΙΖΕΙ…Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝ8ΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΙΣΕΙ ‘Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑ ’Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΙΣΕΙ.

 

Ο χρόνος είναι ο καλύτερος ''γιατρός''....

άλλους τους γιατρεύει αμέσως και άλλους όχι....

έχει να κάνει κυρίως με το εγώ μας.... πόσα δώσαμε, πόσα χάσαμε και πόσο θυμωμένοι είμαστε με τους εαυτούς μας

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΟΥ….ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ…ΚΙ ΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ ΠΟΤΕ ,ΟΣΟ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑΤΕ ΚΑΠΟΤΕ, ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ.:)

Πόσα συναισθήματα κρύψαμε πίσω από λέξεις κι οθόνες;

Scripta manent, έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Και μαζί με τα scripta, manent και το συναίσθημά τους. Το συναίσθημα ανάμεσα στο μελάνι και το χαρτί, αυτά τα ανείπωτα που κατατέθηκαν μαζί με τις λέξεις που γράφονταν. Γιατί όταν πιάνεις το στιλό και το ακουμπάς πάνω σε λευκό χαρτί, κάτι σε πνίγει. Για κάποιο λόγο δεν μπορείς πια να τα συγκρατήσεις όλα αυτά που με τόση τέχνη και μαεστρία έχεις κρύψει απ’ τον έξω κόσμο. Γιατί έχει υπερχειλίσει το συναίσθημα και δε σε αφήνει να βρεις ησυχία. Κι απ’ το να πνιγείς, μιας και πλέον δεν μπορείς να το καταπνίξεις, το αφήνεις να τρέξει πάνω στο χαρτί.
Όλο σου το είναι έτοιμο να ξεχυθεί στη σελίδα και δε γίνεται μέσα σε όλο αυτό το χάος να μένει αμέτοχο το χέρι που τα καταγράφει. Δεν μπορείς να κρυφτείς πια. Περνούν στην αιωνιότητα αυτής της μικρής εξομολόγησης πολλά περισσότερα απ’ ότι λένε απλά οι λέξεις, για αυτόν που μπορεί να διαβάσει τα ίδια τα γράμματα μαζί με τις λέξεις. Κατάθεση μιας ψυχής που κρύβεις συνήθως τόσο καλά, το φως και το σκοτάδι σου, γυμνά και στη φόρα, γράφονται και μένουν.
Αυτά βέβαια τα έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Πολλά άλλαξαν από τότε -κι ας μην άλλαξε το ίδιο το συναίσθημα. Σαν ταξιδιώτης στο χρόνο, περνά μέσα απ’ τους αιώνες και φτάνει εδώ σήμερα, χαμένος σε έναν κόσμο που πια ούτε γνωρίζει ούτε τον γνωρίζει. Άλλαξε πολύ βλέπεις κι ας έμεινε ίδιος. Τον βλέπουμε μα πια δεν αναγνωρίζουμε τη μορφή του. Συνηθίσαμε με το καιρό τους αντικαταστάτες, τόσο που το πραγματικό του πρόσωπο μας ξενίζει.
Κι αυτό το καημένο… Κρυφτό εμείς, κρυφτό κι αυτό. Ο θόρυβος το τρομάζει και τρυπώνει στα σκοτάδια και στα σοκάκια. Εκεί που μάτι δε θα το δει και κανένα κακό δεν μπορεί να πάθει. Γίνεται αγρίμι. Το φοβάσαι, κι άλλο τόσο σε φοβάται κι αυτό. Όσο δεν το πειράζεις, δε σε βλάπτει. Τα αγρίμια όμως, όταν είναι φοβισμένα, είναι κι επικίνδυνα.
«Τι άλλο θα μπορούσε να είναι αν όχι αγρίμι; Εξημερώνεται ο έρωτας; Ακούει μήπως λογική ή θα σου επιτεθεί κατά δική σου βούληση; Θα περιμένει λες να το καλέσεις να πιείτε κάνα ποτάκι όταν θα είσαι εσύ έτοιμη να το δεχθείς; Ζει τηρώντας κανόνες και κανονισμούς, πολιτισμένα ζητώντας τη συναίνεση των θυμάτων του; Όχι. Κι αν δεν είναι αγρίμι τι το θες κι εσύ; Ας είναι ήπιος ο καιρός και τα νεύρα μας. Όχι ο έρωτας.» με αρπάζεις απ’ τα μούτρα. «Τα θες και τα παθαίνεις κι εσύ…» θα σου μουρμουρίσω αλλά δεν μπορώ και να μη συμφωνήσω.
Εγώ δε θέλω ούτε το καφέ μου μέτριο -βαρύ, γλυκό, και καυτό, ακόμα κι Αύγουστο μήνα. Στον έρωτα και στο αίσθημα τι να τις κάνω τις μετριότητες; Αλλά σιγά μη το μαρτυρήσω αυτό. Όσο κι αν θέλω να το πω. Να το καταλάβεις μόνος σου -αν μπορείς.
Ξεκινά εκεί και το παιχνίδι μας. Διαφωνώ χάρη διαφωνίας και μόνο, ένας διαπληκτισμός δυο δικηγόρων του διαβόλου, χωρίς κάποιο ζητούμενο πέρα απ’ την ίντριγκα. Πνεύμα αντιλογίας θα με πεις γιατί ψεύδομαι και το ξέρεις. Θα γελάσω εγώ και θα σου πω ότι «ο όμοιος τον όμοιο αγαπάει» γιατί κρύβεσαι, αλλά σε βλέπω.
Εγώ σου λέω άσπρο, αλλά εσύ επιμένεις στο μαύρο. Μετά κάνουμε τράμπα, έτσι για ποικιλία, να μη βαριόμαστε, μωρέ. Να συνεχιστεί η συζήτηση, να δω κατά πόσον πιστεύεις κι εσύ αυτά που λες. Σκαλώνω εγώ –μα λες να σοβαρολογεί τώρα;– και χαίρεσαι με την προσωρινή σου νίκη. Περιμένεις μπας και μου ξεφύγει κι εμένα, ανάμεσα στις λέξεις, κάνα αληθινό δείγμα συναισθήματος. Εκεί που δεν το περιμένεις, σου ‘ρχεται η απάντησή μου και χάνεις λίγο τον συνειρμό και το συλλογισμό σου.
Τρεις κουβέντες εσύ, μη δώσεις και πολλά για να ερμηνευτούν -ξέρεις να κρύβεσαι πίσω απ’ τη σιωπή σου. Χίλιες και μία λέξεις η απάντησή μου, κάπου να χάσεις την ουσία μεταξύ των ανούσιων -ξέρω να κρύβομαι πίσω απ’ τις λέξεις. Μετρημένα τα δικά σου λόγια, μελετημένα τα δικά μου, μην καρφωθούμε και μεταξύ μας και μετά ποιος μας σώζει. Το αγαπάμε κι οι δυο το αγρίμι, αλλά όχι και να το κάνουμε κατοικίδιό μας.
Πίσω από οθόνες και πάνω σε πλήκτρα διαδραματίζεται το παιχνίδι. Το λατρεύουμε γιατί φαινομενικά είμαστε όλοι νικητές. Κι ας είμαστε εν τέλει όλοι χαμένοι.
Τι είναι οι λέξεις μας πια; Κρύα μαύρα σημαδάκια, τυπωμένα από άψυχο μηχάνημα σε λευκό χαρτί. Ή ένα κατεβατό σε μια οθόνη -κάτι να μας χωρίζει, να μην κοιταζόμαστε στα μάτια- να «ακούγεται» μόνο ό,τι θέλουμε. Μη μας προδώσουν οι εκφράσεις μας, έτσι; Μη μας ξεφύγει τίποτα στον τόνο της φωνής και δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα μετά.
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου οι μεγαλύτερες αλήθειες μας, ένας χορός των δακτύλων γύρω από εκείνες τις λέξεις που μπορούν να μας κάψουν έτσι και γραφτούν. «Προσοχή εύφλεκτο» γραμμένο με κόκκινο στο μυαλό -και να τα όριά μας. Κι αφού δε διακρίνεται ο έρωτας, η αγανάκτηση, ο ενθουσιασμός, ο πόθος κι η απογοήτευση, συνεχίζουμε προσπαθώντας να τα αποκρυπτογραφήσουμε, σαν μια άλλη Γραμμική Β, ανάμεσα σε μισόλογα και μέσα από εικονίτσες. Εσύ, εγώ, ο καθένας μας κι όλοι μαζί.
Πού εξομολογούνται όλα αυτά που θα μαρτυρούσε το χαρτί; Πού πατήθηκε το στιλό με μανία από θυμό και αγανάκτηση; Πού έγιναν στρογγυλά και καλλιγραφικά τα γράμματα, να στάζουν αγάπη και πόθο; Πού μετατράπηκαν τα πεζά σε αυστηρά κι αιχμηρά κεφαλαία, κοφτά γραμμένες λέξεις, για να απομακρυνθούμε -και να απομακρύνουμε- με ψύχρα και σοβαρότητα; Πού χάνεται και μουτζουρώνει το μελάνι των συλλαβών που πνίγηκαν απ’ τα δάκρυα που πλέον δεν καταφέρνουμε να συγκρατήσουμε; Πού φαίνεται η ταραχή και το ασταθές χέρι που προκαλεί όλος αυτός ο κατακλυσμός;
Κι ενώ τα scripta ακόμα manent, κάποια πράγματα παραμένουν καλά κρυμμένα ανάμεσα στις λέξεις, γραμμένες σε μια γλώσσα που λίγοι καταλαβαίνουν κι ακόμα λιγότεροι ξέρουν να ερμηνεύουν σωστά.
Τι κι αν τα γράφουμε, τσάμπα κόπος. Κουφός και τυφλός αυτός που τα διαβάζει μιας κι αυτά που πρέπει να αισθανθεί δεν καταγράφονται από πληκτρολόγια και δε μαρτυριούνται σε οθόνες. Κι οι αγγελιοφόροι, οι αγαπητοί μας μεσάζοντες, μουγκοί κι ηλίθιοι στο συναίσθημα που καταθέτουμε.
Χαμένοι στη μετάφραση και στη μετάδοση βρεθήκαμε. Περνά αλλά δεν αγγίζει αυτό που μας καίει και μας αφήνει άυπνους. Άλλο λέμε εμείς κι άλλο καταλαβαίνει πλέον ο άλλος. Αλλιώς τα μεταφέρει κι ο τρίτος, που έχει αυτοδιοριστεί διερμηνέας. Έτη φωτός η ερμηνεία του από αυτό που έχει ψιθυρίσει το αγρίμι το δικό μας μες στη νύχτα.
Τελικά τι συμβαίνει; Ξεχάσαμε να εκφραζόμαστε; Έμεινε το συναίσθημα έξω στο κρύο τόσο καιρό που πια δεν το καταλαβαίνουμε όταν μας μιλά;
Άσε, θα σου πω εγώ. Χάθηκε κάπου ανάμεσα στο backspace και το ctrl, μεταξύ emoji και χαχα(νητά). Το αγρίμι ποτέ δεν έμαθε τη γλώσσα των 0 και 1, ούτε ποτέ θα καταφέρει να το προφέρει σωστά. Μόνη μας ελπίδα μη μας κατασπαράξει είναι να θυμηθούμε τη δική του.

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ,ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ...

ΝΤΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ 2 ΑΔΕΛΦΕΣ,ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΣΤΙΚΑ,ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΣΥΓΓΕΝΗ ΣΕ ΣΥΓΓΕΝΗ ΓΙΑ <<ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΑ>> ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ,ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ <<ΧΑΣΚΑ>> Ο ΠΑΠΠΟΥΣ..

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ <<ΧΑΣΚΑ>>;-ΕΘΙΜΟ:ΕΝΑ ΑΥΓΟ ΒΡΑΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΟ,ΔΕΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΚΛΩΣΤΗ,ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΓΟ ΣΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΜΑΣ,ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΙΑΝΕ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ,ΜΕ ΕΝΑ ΓΕΡΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ(ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΓΩ ΤΟ ΚΕΡΔΙΖΑ,ΧΙΧΙΧΙ!

ΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΝΑΜΕ Ή ΕΙΠΑΜΕ(ΑΘΕΛΑ ΜΑΣ,ΒΕΒΑΙΑ-ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΚΟΠΟ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΩΣ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΛΗΓΩΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ,ΟΥΤΕ ΔΟΛΟ!ΑΝΕΜΕΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΤΕ,ΑΘΩΑ..

ΤΩΡΑ,ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΜΟΥ,ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΕΚΑΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ...ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΛΕΥΡΑ... ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ...ΨΩΜΙ ΚΙ ΑΛΑΤΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ...:)

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ

Σ' αγαπώ~Eλλη Πασπαλά

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΣΟΥΡΒΑΣ-ένα έθιμο για υγεία και ευημερία

"Χαρούμενη χρονιά, χρυσό σιτάρι στο χωριάφι, κόκκινο μήλο στον κήπο, κίτρινο καλαμπόκι στα χωράφια, μεγάλο τσαμπί σταφυλιού στα αμπέλια, πουγκιά με χρήματα γεμάτα... Ζωή, υγεία και του χρόνου, Αμήν!"

Παρόμοιες ευλογίες και ευχές για υγεία και καλή τύχη ακούγονται στις πρώτες ώρες του κάθε νέου έτους. Διατηρήθηκαν και μερικά παραδοσιακά έθιμα που εκτελούνται στο κατώφλι του νέου έτους.

Την πρώτη Ιανουάριο η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την Περιτομή του Χριστού και την εορτή του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου. Στη βουλγαρική παράδοση η μέρα έχει πολλά ονόματα - Βασίλ, Βασίλιοβντεν, Σούρβα, Σουρβάκι (Σούρβαλα). Όπως σε όλες τις βουλγαρικές γιορτές, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα είναι η προετοιμασία του τραπεζιού. Όπως και την Παραμονή των Χριστουγέννων, πρώτα θυμιατίζουν τα φαγητά - τελετουργικά ψωμιά, πίτα και κεφάλι γουρουνιού. Αυτή είναι η μοναδική περίπτωση στη λαϊκή πρακτική μας, που θυμιατίζεται χοιρινό κρέας. Σε ορισμένα μέρη της Βουλγαρίας στο τραπέζι τοποθετούν καρύδια, σκόρδο και μέλι – όπως στο δείπνο της Παραμονής των Χριστουγέννων. Όλοι είναι ντυμένοι με γιορτάστηκες φορεσιές τους, ενώ η χαρούμενη διάθεση είναι υποχρεωτική, γιατί συνδέουν τον ερχομό του νέου έτους με το τι θα εξακολουθεί να συμβαίνει όλο το χρόνο.

Το έθιμο Σούρβα κατά την εορταστική βραδιά ξεκινάει στα χαράματα, μετά τα μεσάνυχτα. Μεταφερόμενο από την αρχαιότητα, έχει βαθύ συμβολισμό. Παρά κάποιες λεπτομέρειες χαρακτηριστικές για κάθε μια περιοχή, η σούρβα σ' όλη την χώρα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με τα κάλαντα και καλαντίστες των Χριστουγέννων. Και οι σουρβακαριδες επισκέπτονται όλα τα σπίτια.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, στο παρελθόν οι συμμετέχοντες στο έθιμο Σουρβα ήταν παντρεμένοι νέοι άνδρες. Με την πάροδο των ετών η πρακτική αυτή, όμως, άλλαξε και κατά τον τελευταίο αιώνα στο έθιμο συμμετέχουν αγόρια ηλικίας από 4-5 έως 10-12 ετών. Μετά τα μεσάνυχτα στις 31 Δεκεμβρίου, δηλαδή τις πρώτες πρωινές ώρες του νέου έτους τα αγόρια πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και λένε ευχές για υγεία και γονιμότητα. Κρατούν σουρβάκες, μια γερή βέργα από κρανιά. Στις λαϊκές δοξασίες η κρανιά είναι σύμβολο της δύναμης, υγείας και μακροζωίας. 



Περίεργο και πολύ ενδεικτικό γεγονός που αξίζει να θυμηθούμε στην γιορταστική ημέρα - στις αρχές Δεκεμβρίου η λαϊκή γιορτή Σούρβα της περιοχής Πέρνικ συμπεριλήφθηκε στο Κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNEЅCO. Αυτό το φεστιβάλ μεταμφιεσμένων στην πόλη Πέρνικ (που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την πρωτεύουσα) ιδρύθηκε το 1966, διοργανώνεται ετησίως και το 1985 έλαβε το καθεστώς του διεθνούς φολκλορικού φόρουμ.

Το έθιμο Σούρβα περιγράφεται σε όλες τις λαογραφικές περιοχές. Διαδεδομένη είναι η πρακτική ομάδες μεταμφιεσμένων εργένηδων γυρίζουν κάθε σπίτι του χωριού και τελούν το έθιμο Σουρβα. Οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι με κοστούμια από δέρματα ζώων και αυτοσχέδιες ζωόμορφες μάσκες. Από την μέση τους κρέμονται διαφορετικού μήκους κουδούνια – ένα υποχρεωτικό στοιχείο καθώς ραβδί ακατέργαστου ξύλου.
 Την 1η Ιανουαρίου γιορτάζουν την ονομαστική τους γιορτή οι Βασίλ, Βασίλκα, Βασιλένα, Βεσελίν, Βεσελίνα κ.λπ. Βασίλια ονομάζεται και ένα μυθικό πλάσμα που ζει στα λαϊκά τραγούδια που ερμηνεύονται για το έθιμο Τραγούδισμα των Δαχτυλιδιών.

Οι βέργες από κρανιά, δηλαδή οι σουρβάκες διατήρησαν επίσης τη θέση τους - διακοσμημένες με χρωματιστά υλικά βρίσκονται στην αγορά. Αλλά εάν θέλουμε να τις κάνουμε μόνοι μας χρειαζόμαστε πολύχρωμα μάλλινα νήματα, λίγο αποξηραμένα φρούτα και ποπ κορν, γερή βέργα από κρανιά - και η σουρβατσκα είναι έτοιμη. Στην κορυφή τοποθετούμε μήλο και το υποχρεωτικό "χρυσό νόμισμα" για υγεία και ευημερία .

                 Χρόνια πολλά να χαίρεστε, πάντα ευτυχισμένοι, 
                 ψυχικά και σωματικά να είστε πλουτισμένοι

«Κόλιντα Μπάμπω» 23 Δεκεμβρίου - Κόλιντα Μπάμπω

Στην Πέλλα αναβιώνει το έθιμο της "Κόλιντα Μπάμπω" που έχει σχέση με τη σφαγή του Ηρώδη.

Κάθε χρόνο προπαραμονή των Χριστουγέννων στις 23 Δεκεμβρίου, αναβιώνει το έθιμο της «Κόλιντα Μπάμπω» όπου κάτοικοι σε κάθε περιοχή του Νομού, σε πόλεις και χωριά ανάβουν φωτιές και φωνάζουν “ΚΟ-ΚΟ-ΚΟΟΟΟΛΙΝΤΑ ΜΠΑΜΠΩ”!!!

Τα έθιμο των φωτιών έχει πολλές ερμηνείες. Η επικρατέστερη όλων έχει να κάνει με την σφαγή του Ηρώδη. Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το βράδυ αυτό ο βασιλιάς Ηρώδης διέταξε την σφαγή όλων των αρσενικών νηπίων μέχρι 2 χρονών. Οι κάτοικοι ανάβουν φωτιές με την οποία προειδοποιούν τον κόσμο να προφυλαχτεί από τον βασιλιά...

...αλλά και από κάθε τι μπορεί να αντιπροσωπεύει το κακό προκειμένου να προφυλαχτεί για τον υπόλοιπο χρόνο. Ταυτόχρονα πηδώντας πάνω από τις φωτιές οι πιο τολμηροί φωνάζουν «Κόλιντα μπάμπω» που στα εντόπια σημαίνει «σφάζουν γιαγιά».

Άλλη ερμηνεία έχει να κάνει με τον μικρό Ιησού, όπου οι φωτιές φροντίζουν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα περιμένοντας τον γέννησή του.

Η φωτιά ενημερώνει τους κατοίκους να προφυλαχθούν όχι μόνο από το βασιλιά, αλλά και από το κακό που ίσως παραφυλάει για τον καινούριο χρόνο.

Το “Κόλιντα Μπάμπω” φυσικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα κάλαντα στη γιαγιά, μια φράση που είναι γνωστή σε πάρα πολλές περιοχές της Ελλάδας και την συναντούμε ‘όχι μόνο στην Μακεδονία αλλά και στην Θράκη.

Ας δούμε μερικές παραλλαγές όμως… “Κόλιντα, κόλιντα δώσ’ μου μπάμπω κλούραΑν δε με δώσεις κλούρα δώσ’ μου τη θυγατέρα ‘ ς…”

“Κόλιντα και μέλιντα με μένα μπάμπω κλούρα…”

“Κόλιντα μπάμπου, δως μας μια κλουρίτσαας είνι σταρίσια, ας είνι καλαμποκίσια,Κόλιντα μπάμπου”

Το “Κόλιντα Μπάμπω” φυσικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα κάλαντα στη γιαγιά, μια φράση που είναι γνωστή σε πάρα πολλές περιοχές της Ελλάδας και την συναντούμε ‘όχι μόνο στην Μακεδονία αλλά και στην Θράκη. Ας δούμε μερικές παραλλαγές όμως… “Κόλιντα, κόλιντα δώσ’ μου μπάμπω κλούραΑν δε με δώσεις κλούρα δώσ’ μου τη θυγατέρα ‘ ς…”

“Κόλιντα και μέλιντα με μένα μπάμπω κλούρα…”

“Κόλιντα μπάμπου, δως μας μια κλουρίτσαας είνι σταρίσια, ας είνι καλαμποκίσια,Κόλιντα μπάμπου”

ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΒΙΩΣΩ ΤΟ ΕΘΙΜΟ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥ,ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ!

ΚΟΛΙΝΤΑ ΜΠΑΜΠΩ!!!!

"Ύμνος εις την Ελευθερίαν"

Τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδος αποτελούν οι δύο πρώτες στροφές του ποιήματος "Ύμνος εις την Ελευθερίαν".

Γράφτηκε το Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο από τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύτηκε στο Μεσολόγγι και τον ίδιο χρόνο ο Φωριέλ το συμπεριέλαβε στη συλλογή των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών.

Το 1828, ο Νικόλαος Μάντζαρος, κερκυραίος μουσικός και φίλος του Σολωμού, μελοποίησε το ποίημα, με βάση λαϊκά μοτίβα, για τετράφωνη ανδρική χορωδία, αλλά όχι ως εμβατήριο. Έκτοτε ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" ακουγόταν τακτικά σε εθνικές γιορτές.

Το ποίημα "Ύμνος εις την Ελευθερία" αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές από αυτές οι 24 πρώτες στροφές καθιερώθηκαν ως Εθνικός Ύμνος, το 1865.

Από αυτές οι δυο πρώτες είναι εκείνες που ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης αποδίδονται τιμές χαιρετισμού.

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά
το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά

Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;».
Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·
δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί.

'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ' ανάσαση καμμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.

΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ,
«σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή,
πού ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Μόλις είδε την ορμή σου ο ουρανός που για τσ' εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου έτρεφ' άνθια και καρπούς,

εγαλήνεψε· και εχύθει καταχθόνια μια βοή,
και του Ρήγα σού απεκρίθη πολεμόκραχτη η φωνή.

΄Ολοι οι τόποι σου σ' εκράξαν χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν όσα αισθάνετο η καρδιά.

Εφωνάξανε ως τ' αστέρια του Ιονίου και τα νησιά,
κι εσηκώσανε τα χέρια για να δείξουνε χαρά,

μ' όλον πού 'ναι αλυσωμένο το καθένα τεχνικά,
και εις το μέτωπο γραμμένο έχει: «Ψεύτρα Ελευθεριά».

Γκαρδιακά χαροποιήθει και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθει που την έδεναν κι αυτή.

Απ' τον πύργο του φωνάζει, σα να λέει σε χαιρετώ,
και τη χήτη του τινάζει το λιοντάρι το Ισπανό.

Ελαφιάσθη της Αγγλίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς
κατά τ' άκρα της Ρουσίας τα μουγκρίσματα τσ' οργής.

Εις το κίνημα του δείχνει πως τα μέλη ειν' δυνατά·
και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά.

Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού,
που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού·

και σ' εσέ καταγυρμένος, γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ' έκρωζ' ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί.

΄Αλλο εσύ δεν συλλογιέσαι πάρεξ που θα πρωτοπάς·
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισιές οπού αγρικάς·

σαν το βράχο οπού αφήνει κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνει ευκολόσβηστον αφρό·

οπού αφήνει ανεμοζάλη και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη, την αιώνιαν κορυφή.

Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του, οποιανού θέλει βρεθεί
στο μαχαίρι σου αποκάτου και σ' εκείνο αντισταθεί.

Το θηρίο π' ανανογιέται πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται, αίμα ανθρώπινο διψά·

τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, τα λαγκάδια, τα βουνά,
κι όπου φθάσει, όπου περάσει, φρίκη, θάνατος, ερμιά·

Ερμιά, θάνατος και φρίκη όπου επέρασες κι εσύ·
ξίφος έξω από τη θήκη πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

Ιδού, εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Τριπολιτσάς·
τώρα τρόμου αστροπελέκι να της ρίψεις πιθυμάς.

Μεγαλόψυχο το μάτι δείχνει πάντα οπώς νικεί,
κι ας ειν' άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή.

Σου προβαίνουνε και τρίζουν για να ιδείς πως ειν' πολλά·
δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά;

Λίγα μάτια, λίγα στόματα θα σας μείνουνε ανοιχτά.
για να κλαύσετε τα σώματα που θε νά 'βρει η συμφορά!

Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή·
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί.

Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί.

Μέτρα! Ειν' άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν·
τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.

Εκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά·
να, σας φθάνει· αποκριθείτε στης νυκτός τη σκοτεινιά!

Αποκρίνονται και η μάχη έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά.

Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών.

Α, τι νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός!
΄Αλλος ύπνος δεν εγίνει πάρεξ θάνατου πικρός.

Της σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί,

και οι βροντές και το σκοτάδι οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον ΄Αδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά·

Τ' ακαρτέρειε. Εφαίνον' ίσκιοι αναρίθμητοι, γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί.

'Ολη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά.

Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη,
όσοι ειν' άδικα σφαγμένοι από τούρκικην οργή.

Τόσα πέφτουνε τα θερισμένα αστάχια εις τους αγρούς·
σχεδόν όλα εκειά τα μέρη εσκεπάζοντο απ' αυτούς.

Θαμποφέγγει κανέν' άστρο και αναδεύοντο μαζί,
ανεβαίνοντας το κάστρο με νεκρώσιμη σιωπή.

'Ετσι χάμου εις την πεδιάδα μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα μισοφέγγαρο χλωμό,

Eάν οι άνεμοι μες στ' άδεια τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά,
και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά·

και χορεύοντας μανίζουν εις τους ΄Ελληνες κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν με τα χέρια τα ψυχρά.

Εκειό το έγγισμα πηγαίνει βαθειά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

Τότε αυξαίνει του πολέμου ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά.

Κτυπούν όλοι απάνου κάτου· κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου χώρις να δευτερωθεί.

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει·λες κι εκείθενε η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει πολεμάει να πεταχθεί.

Της καρδίας κτυπίες βροντάνε μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια όπου χουμάνε περισσότερο ειν' γοργά.

Ουρανός γι' αυτούς δεν είναι, ουδέ πέλαγο, ουδέ γη·
γι' αυτούς όλους το παν είναι μαζωμένο αντάμα εκεί.

Τόση η μάνητα κι η ζάλη, που στοχάζεσαι μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη δεν είν΄ ένας ζωντανός.

Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,

και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά.

Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή·
πάνε πάντα εμπρός. Ω, φθάνει, φθάνει· έως πότε οι σκοτωμοί;

Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή.

Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά»,
και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά».

Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά»,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά».

Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί·
παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί.

Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.
'Ολοι χάμου εκείτοντ' όλοι εις την τέταρτην αυγή.

Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά.

Της αυγής δροσάτο αέρι, δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο
στων ψευδόπιστων το αστέρι· φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ!

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι· δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει εις τ' αμπέλια, εις τα νερά.

Εις τον ήσυχον αιθέρα τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα, τα βελάσματα το αρνί.

Τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό,
αλλ' οι ανδρείοι παλληκαράδες δεν ψηφούν τον αριθμό.

Ω τρακόσιοι, σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας·
τα παιδιά σας θελ' ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας.

'Ολοι εκείνοι τα φοβούνται και με πάτημα τυφλό
εις την Κόρινθο αποκλειούνται κι όλοι χάνουνται απ' εδώ.

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου πείνα και θανατικό,
που με σχήμα ενός σκελέθρου περπατούν αντάμα οι δυο·

και πεσμένα εις τα χορτάρια απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια της φυγής και του χαμού.

Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ότι θέλεις ημπορείς.
εις τον κάμπο, Ελευθερία, ματωμένη περπατείς.

Στη σκια χεροπιασμένες, στη σκια βλέπω κι εγώ
κρινοδάχτυλες παρθένες οπού κάνουνε χορό.

Στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς.

Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ·
φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Πήγες εις το Μεσολόγγι την ημέρα του Χριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο του Θεού.

Σου 'λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ' ένα σταυρό,
και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό,

«σ' αυτό», εφώναξε, «το χώμα στάσου ολόρθη, Ελευθεριά!».
Και φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην εκκλησιά.

Εις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό.

Αγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή·
βλέπει τη φωταγωγία στους Αγίους εμπρός χυτή.

Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ', άρματα ταράζουν; Επετάχτηκες εσύ!

Α, το φως που σε στολίζει, σαν ηλίου φεγγοβολή,
και μακρίθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη.

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·
φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις, κι εις το τέταρτο κτυπάς.

Με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς:
«Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη, ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.

Αυτός λέγει, αφοκρασθείτε: "Εγώ ειμ' 'Αλφα, Ωμέγα εγώ·
πέστε, που θ' αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ;

Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που, μ' αυτήν αν συγκριθεί
κείνη η κάτω οπού σας έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δέντρα και θνητούς.

Και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή,
πάρεξ του άνεμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή"».

Κάποιος ήθελε ερωτήσει: Του θυμού Του εισ' αδελφή;
Ποιος είν' άξιος να νικήσει ή με σε να μετρηθεί;

Η γη αισθάνεται την τόση του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά.

Την αισθάνονται και αφρίζουν τα νερά, και τ' αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν σαν ρυάζετο θηριό.

Κακορίζικοι, πού πάτε του Αχελώου μες στη ροή
και πιδέξια πολεμάτε από την καταδρομή

να αποφύγετε; Το κύμα έγινε όλο φουσκωτό·
εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρείτε αφανισμό.

Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού.

Σφαλερά τετραποδίζουν πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιντρίζουν και πατούν εις τα κορμιά.

Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί·
ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο που να νεκρωθεί.

Κεφαλές απελπισμένες, με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ' άστρα σηκωμένες για την ύστερη φορά.

Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη του Αχελώου νεροσυρμή-
το χλιμίντρισμα και οι κρότοι και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

Έτσι ν' άκουα να βουίξει τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα αγαρηνό!

Και εκεί πού 'ναι η Αγία Σοφία μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ' άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά,

σωριασμένα να τα σπρώξει η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξει ο αδελφός του Φεγγαριού.

Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά
μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει μεταξύ τους και ας μετρά.

Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται, και πλιο

και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός·
πάντα, πάντα περισσεύει· πολύ φλοίσβισμα και αφρός.

Α, γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Μωυσή;
Μεγαλόφωνα την ώρα οπού εσβιούντο οι μισητοί,

το Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός.

Ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών,
η προφήτισσα Μαρία, μ' ένα τύμπανο τερπνόν

και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές.

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.
Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο, δεν νικιέσαι εσύ ποτέ·
όμως, όχι, δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σε.

Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει κύματ' άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει, κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

Με βρυχίσματα σαλεύει που τρομάζει η ακοή·
κάθε ξύλο κινδυνεύει και λιμνιώνα αναζητεί.

Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίνειτου γλαυκότατου ουρανού.

Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο, στην ξηράν εσύ ποτέ·
όμως όχι δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σέ.

Περνούν άπειρα τα ξάρτια, και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά.

Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, και αγκαλά δεν είν' πολλές,
πολεμώντας, άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καις.

Μ' επιθυμία να τηράζεις δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις εναντίον τους κεραυνό.

Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει, και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή.

Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί·
χαίρου, σκιά του Πατριάρχη, που σε πέταξαν εκεί.

Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί.

Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί.

'Ολοι κλαψτε· αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς·
κλάψτε, κλάψτε· κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς!

'Εχει ολάνοικτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθεί
τ' Άγιον Αίμα, τ' Άγιον Σώμα·λες πως θε να ξαναβγεί

η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθεί,
εις οποίον δεν πολεμήσει κι ημπορει να πολεμει

Την ακούω, βροντάει, δεν παύει εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή.

Η καρδιά συχνοσπαράζει. Πλην τι βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ' ανησυχιά·
προσηλώνεται κατόπι στην Ελλάδα, και αρχινά:

«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά.

Απ' εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική,
αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σας μαδεί.

Μία, που όταν ωσάν λύκοι ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη, αχ, το νου σάς τυραννεί.

Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά·
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά".

Τέτοια αφήστενε φροντίδα· όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα όμοιαν έχει την τιμή.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλισθείτε σαν αδέλφια γκαρδιακά.

Πόσο λείπει, στοχασθείτε, πόσο ακόμη να παρθεί·
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς θ' ακολουθεί.

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία: «Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!»

Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό.

Ακατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν.

Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να εκδικηθώ.

Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή.

Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Άβελ καταβοά·
δεν ειν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!"».

"Διονύσιος Σολωμός"

Welcome to my channel/ Machos_Senpai

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ…ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ-ΣΕ ΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Πώς μπορεί η γιαγιά ΜΟΥ να μην είναι πλέον κομμάτι της ζωής μου; Που πήγε τώρα; Πότε θα την ξαναδώ; Ποιος θα μου διαβάζει παραμύθια; Ποιος θα  μου εξιστορεί ιστορίες;

Λένε ότι οι ψυχές γίνονται σύννεφα κι αναλόγως την διάθεσή σου πράττουν, παραδείγματος χάριν όταν κλαις βρέχει...   

Λες γι’ αυτό να είναι αλμυρή κάποιες φορές η βροχή;;

Αστέρια γίνονται ΘΑΡΡΩ.

Αστέρια γίνονται που λάμπουν, που μας κοιτάζουν και προσέχουν από ψηλά…

Η παντοτινή αγάπη δεν χάνεται ό,τι και να γίνει.

Τη συντηρούν και την ενδυναμώνουν οι ωραιότερες αναμνήσεις. οι αγαπημένοι μας παραμένουν για πάντα στην καρδιά μας σαν ο πολυτιμότερος θησαυρός.