ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ:
ΑΝ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ,ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΠΟΔΑΡΟΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΟΣΑ ΑΥΓΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΘΟΥΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΥΔΙΑ,ΞΥΠΝΟΥΣΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ,ΜΑΣ ΜΟΙΡΑΣΕ Ο ΠΑΠΑ-ΓΙΩΡΓΗΣ ΒΑΓΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΕΠΙΝΑ ΤΑ ΖΕΣΤΟ ΚΑΤΣΙΚΙΣΙΟ ΓΑΛΑ ΜΟΥ ,ΧΩΡΙΣ ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΛΕΚΟΜΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ,ΘΑ Μ ΕΛΕΓΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Η ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ,ΕΙΤΕ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΣΕ ΦΙΛΕΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΝΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΩ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ,ΣΤΟ 5 ΧΡΟΝΟ ΜΥΑΛΟΥΔΑΚΙ ΜΟΥ!ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ!ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑΝ ΩΣ ΠΑΙΔΙ,ΑΛΛΑ ΩΣ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΤΟΥΣ!
ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!
ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΤΗΓΑΝΗΤΟΥ ΜΠΑΚΑΛΑΛΙΑΡΟΥ ΚΙ ΑΛΛΩΝ ΨΑΡΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ,ΤΗΝ ΚΛΑΣΣΙΚΗ..ΣΚΟΡΔΟ,ΑΛΑΤΙ,ΨΩΜΙ,ΞΥΔΙ!ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ ΜΕ ΚΑΡΥΔΙΑ ΚΑΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ!
ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΙ ΑΡΧΙΣΕ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΗΧΟΥΣ…
ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΧΕ Η ΓΙΑΓΙΑ ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ!ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ,ΨΑΡΙ ΦΕΤΑ,ΜΕ ΖΥΜΩΤΟ ΑΧΝΙΣΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ!!!
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΜΕ ΤΟ ΦΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
ΣΚΑΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ,ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ ΠΟΥ ΑΛΕΙΦΑ ΣΤΟ ΨΩΜΙ !ΤΟΥΜΠΑΝΟ Η ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΤΗΣ ΟΛΓΙΤΣΑΣ!ΤΡΕΞΕ ΠΑΠΠΟΥ ΣΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΗΜΑ ΓΙΑ ΣΟΔΑ!ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΕΤΡΕΧΕ…
ΚΒ.ΕΘΙΜΑ…Σήμερα Κυριακή γιορτάζουμε την είσοδο του Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ.
Ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλε δύο από τους μαθητές του και του έφεραν ένα γαϊδουράκι. Και κάθισε πάνω του για να μπει στην πόλη. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλου όνου».
Ο λαός, ακούγοντας ότι ο Ιησούς έρχεται, πήραν στα χέρια τους βάγια από φοίνικες και βγήκαν να τον υποδεχτούν. Και άλλοι μεν με τα ρούχα τους, άλλοι δε κόβοντας κλαδιά από τα δέντρα, έστρωναν το δρόμο απ’ όπου ο Ιησούς θα περνούσε. Και όλοι μαζί, φώναζαν: «Ωσαννά· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, κατά την Εκκλησία, είναι η είσοδος στο μαρτύριο, στην επίγεια ζωή Του. Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το θάνατο και να χαρίσει τη ζωή.
Την Κυριακή των Βαΐων, όλοι οι ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, ή φοίνικες δηλαδή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά. Μετά τη λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς.
Η εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης
«όχλος πολύς…έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη «επί πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντικά γινόνταν «ο περίπατος του αυτοκράτορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία.
Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά.
Με τα βάγια οι πιστοί στολίζουν τους τοίχους των σπιτιών και το εικονοστάσι τους.
Τα “βαγιοχτυπήματα”
Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους.
Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια. Τα “βαγιοχτυπήματα” σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν:“Και του χρόνου, να μη σε πιάν’ η μυίγα“.
Δυνάμεις ιαματικές και αποτρεπτικές, μαζί με τις γονιμοποιές, αποδίδονταν στα βάγια και γι αυτό έπρεπε μετά την εκκλησία όλα να τα “βατσάσουν” για το καλό.
Τα δέντρα, τα περβόλια, τα κλήματα, τις στάνες, τα ζώα, τους μύλους, τις βάρκες.
Από ένα κλαδάκι κρεμούσαν στα οπωροφόρα, για να καρπίζουν και στα κηπευτικά, για να μην τα πιάνει το σκουλήκι.
“Μέσα βάγια και χαρές,
όξω ψύλλοι, κόριζες !”
‘Ολα εξαφανίζονταν από τα σπίτια μόλις μπαίναν τα βάγια. Κρατούσαν την πρώτη θέση στο εικονοστάσι και μ’ αυτά “κάπνιζαν” οι γυναίκες τα παιδιά για το “κακό το μάτι”.
Στη Λέσβο τα παιδιά, μετά την εκκλησία, στόλιζαν ένα δεμάτι από κλαδιά δάφνης με κόκκινα ή πράσινα πανάκια από καινούργιο φουστάνι, κρεμούσαν κι ένα κουδούνι και καθώς πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας και λέγοντας εξορκισμούς για τους ψύλλους και τα ποντίκια, έδιναν και ένα κλαράκι δάφνης στη νοικοκυρά.
Στο τέλος ζητούσαν και το χάρισμά τους:
“Χρόνια πολλά, εν ονόματι Κυρίου, δό μ’ τ’ αυγό να φύγω”Στην Ανατολική Ρωμυλία, τα κορίτσια έφτιαχναν με τα βάγια στεφάνια, τους έδεναν μια κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας όλες μαζί πήγαιναν και τα πέταγαν στο ρέμα κι όπως έπαιρνε τα στεφάνια το νερό, όποιας πήγαινε μπροστά εκείνη θα γινόταν “συντέκνησσα“. Πρώτη στο γυρισμό, πρώτη στο χορό και στο δικό της σπίτι η μάνα της θα έφτιαχνε τα φασόλια και θα τις φίλευε όλες, μαζί με ελιές.
Στη Τήνο, την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά τριγύριζαν στους δρόμους κρατώντας μαζί με το στεφάνι τους την “αργινάρα“, μια ξύλινη ή και σιδερένια ροκάνα που τη στριφογύριζαν με δύναμη. Μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο κατέληγαν στη θάλασσα, όπου πετούσαν στο στεφάνι στο νερό.
Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την “ειρεσιώνη“, το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα.
ΓΙΑΤΙ ΤΡΩΜΕ ΨΑΡΙ
Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός. Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ,
εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Αν και είναι ακόμα σαρακοστή, η Εκκλησία την Κυριακή των Βαϊων επιτρέπει το ψάρι. Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέει:“Βάγια, Βάγια των βαγιών,
τρώνε ψάρι και κολιό,
κι ως την άλλη Κυριακή
με το κόκκινο αυγό ! “
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΩΣΑΝΝΑ
“Ωσαννά” είναι λέξη συριακή, που σημαίνει σύμφωνα με την μετάφραση των Ο’ (εβδομήκοντα) ρψ’,25: «Ω Κύριε σώσον δη ω Κύριε, ευόδωσον δη».-ὡσαννά < εβρ. hōshī῾āh nnā `σώσε τώρα, δεόμαστε
