Ο δράκος που ‘βγάζε από το στόμα του αντί για φωτιά, σοκολάτα!

Terra Louda-ψευδώνυμο

Αφιερωμένο στο ανιψάκι μου.

Ένα αβγό έφτασε στην … Ζαχαροχώρα!             

Κατρακύλησε από τον λόφο της Φανταστικοχώρας όπου ο μοναδικός πόλεμος  ήταν εναντίον της τερηδόνας…

Σε αυτόν τον πόλεμο, αντί για όπλα πετούσαν χειροβομβίδες οδοντόπαστας,  σπαθιά είχανε οδοντόβουρτσες και τα πολυβόλα τους έριχναν στοματικό διάλυμα…

Οι στρατιώτες  χρησιμοποιούσαν οδοντικά νήματα  και οι πολίτες είχανε πάντα μαζί τους τσίχλες που απομάκρυναν κάθε υπόλοιπά τροφής…

Το αβγό  εκκολάφτηκε ,ο μικρός δράκος μεγάλωσε κι έγινε ένας καλοσυνάτος , όμορφος δράκος…Και το όνομα αυτού…. Βίκτωρ

Μεγάλωσε τόσο πολύ που δεν χωρούσε στην μικρή φωλίτσα  την οποία του είχανε χτίσει αρχικά!

Οπότε μετακόμισε σε μια σπηλιά, διπλά στην πεντάμορφη πόλη… Την οποία, φυσικά  , διακόσμησε με το δικό του προσωπικό γούστο!

Κατασκεύασε μια όμορφη πόρτα από σοκολάτα, έφτιαξε  παράθυρα με καραμέλιτσες και σαντιγί, δημιούργησε έναν μικρό παράδεισο για τα παιδιά και πάντα είχε λογίων -λογίων καλούδια και πάντα ήταν χαμογελαστός και καλόβουλος, πάντα σε εγρήγορσή για να επιτεθεί  η να αμυνθεί ενάντια στον πόλεμο κατά την τερηδόνας, της ουλίτιδας κι όλων  των οδοντικών προβλημάτων!

Τους μάθαινε αντί για ζάχαρη να καταχώνουν μέλι , φρούτα και λαχανικά και συχνά τους έκανε το τραπέζι με ψάρια , που ψάρευε ο ίδιος παρακαλώ, γιατί εκτός από εξαιρετικός οικοδεσπότης ήταν και θαυμάσιος ψαράς!

Υπήρξε μια αρίστη συνεργασία μεταξύ των κάτοικων και του δράκου ,βοηθούσε τους κάτοικους και συνέβαλλε με ευχαρίστηση στις εκδηλώσεις της χώρας…

Όταν  σπάνια θύμωνε ,έριχνε σοκολάτα και μετά το μετάνιωνε ,γνωρίζοντας ότι έκανε κακό…

Στις γιορτές, ειδικά των παιδιών, έφτιαχνε γλυκίσματα από σοκολάτα με την βοήθεια των ενήλικων κι έπειτα λίγο πριν τον ύπνο , τους βοηθούσε να πλύνουν τα δοντάκια τους ,20 φορές πάνω , 20 φορές πλαγια,20 φορές  κάτω, τα μάγουλα και την γλώσσα. Τους μάθαινε πώς να χρησιμοποιούν το οδοντικό νομό και να ξεπλένουν το στόμα τους με το  στοματικό διάλυμα…

Περνούσε ομαλά ο καιρός ,τα παιδιά έγιναν ενήλικες κι ήρθε ο καιρός να ταξιδέψει ο μεγάλος μας, πια δράκος ,σε άλλες χώρες και σε άλλους κόσμους για να μεταφέρει το μήνυμα. Όχι αλλά χαλασμένα δόντια κι ένα υγιές, πεντακάθαρο στόμα και ένα κατάλευκο χαμόγελο!

Σε ολόκληρη την  Φανταστικοχώρα έκανε διαλέξεις ,παρέδιδε δωρεάν σεμινάρια σε παιδιά κι ενήλικες για την ολοκληρωμένη φροντίδα του στόματος και την υγιεινή του…

Φυσικά δεν ξεχνούσε να αναφερθεί στην καθημερινή υγιεινή και του σώματος , την σωστή διατροφή κι άσκηση…Τους τόνιζε π.χ.  να χρησιμοποιούν τις σκάλες  , αντί για το ασανσέρ , να προτιμούν τις εξωσχολικές αθλητικές δραστηριότητες κ.α.

Σύμφωνα με το εγχειρίδιο του  Βίκτωρα-ένα τρίπτυχο υπήρχε..

Υγεία- Παιδεία – Σωστή διατροφή κι άσκηση!

Με ευγένεια προσπαθούσε να περάσει το μήνυμα της διαφορετικότητας στα ανθρώπινα όντα …χρώμα, φύλο, τα άρρωστα παιδιά ,τα μικρόσωμα η τα πιο μεγαλόσωμα παιδιά!

Η διάκριση στους φτωχούς και στους πλούσιους , αυτή η διαφορετικότητα στις οικονομικές τάξεις ,πολύ τον θύμωνε!  ΚΙ  όχι άδικα!!ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ!ΟΧΙ ΑΛΛΟ BULLING!!!

Ένα άλλο θέμα ήταν ΤΟ θέμα που συγκλονίζει και θεωρείται μάστιγα πέραν του Ε.Ι.Τ.Ζ , είναι τα συχνά κρούσματα της παιδοφιλίας , της παιδεραστίας και της κακομεταχείρισης των αθώων ψυχών …

Το δε,  εμπόριο   ,είτε  μέσω δουλείας ,είτε από εμπόριο οργάνων από  απαγωγές μικρών πλασμάτων , τον θύμωνε τόσο πολύ που ήθελε να ρίχνει καυτή σοκολάτα…

Όλα αυτά τα διατύπωνε  σε μορφή παραμυθιού , ώστε να είναι κατανοητά από μικρούς και μεγάλους.  Τόνιζε την σημασία την ηλικιωμένων ,ιδιαιτέρως στην γαλούχηση  των μικρών μας αγγέλων ,μέσω των εμπειριών  των παππούδων και των γιαγιάδων. 

Πόσα τους οφείλουμε και τους υπενθύμιζε πόσο σημαντικό είναι να τους λέμε πόσο τους αγαπάμε , να τους αγκαλιάζουμε , να τους φιλάμε , να τους προστατεύουμε και να τους προστατεύουμε…

Μέχρι τώρα ,δεν είχε γνωρίσει ούτε καν την μαμά του  και του είχε λείψει τρομερά το μητρικό  χάδι ,την αγκαλιά , τα παραμύθια που  προφανώς θα του εξιστορούσε… Λυπάται κι όταν το σκέφτεται δακρύζει… αλλά έπειτα  ανακάμπτει  και σκέφτεται ότι υπάρχουν  κι ανθρώπινα μωρά και παιδιά που είναι ορφανά και είτε δεν τα θέλουν  και τα παρατάνε σε ιδρύματα , είτε υπάρχουν γονείς που τα θέλουν ,αλλά λόγω των τεχνικών και νομοθετικών διαδικασιών ,δεν μπορούν να τ’ αποκτήσουν…

Ώσπου , στην πανέμορφη και ειρηνική χώρα , ξέσπασε μια επιδημία…  επιδημία μίσους… έτσι ξαφνικά από το πουθενά…

Οι κάτοικοι σκότωνε ο ένας τον άλλον , με κάτι απαίσια αντικείμενα που τα αποκαλούσαν όπλα, ήταν από σίδερο φτιαγμένο κι έβγαζε φωτιά μετά από έναν απαίσιο θόρυβο που έκαναν! Αν και μεγάλος ,έκλεινε τα αυτιά του.. φοβόταν!!

Κι απορούσε… πως γίνεται να σκοτώνονται  μεταξύ τους και γιατί;;; Γιατί να πολεμάνε με τόση λύσσα ,αυτοί που μέχρι χθες αγαπιόντουσαν  τώρα μισιούνται  τόσο πολύ;;;

Υπέφερε να τους βλέπει…δεν άντεχε! Ώσπου πήρε την κατάσταση στα χέρια του.. η να πω καλύτερα στα πόδια του; χιχιχι!

Δεν μπορούσε να μείνει άπραγος στις απώλειες ,στο αίμα ,στους φόνους… γιατί…δεν ήταν άλλο ,πάρα μόνο δολοφονίες…στυγνές δολοφονίες! Για ένα ήταν σίγουρος!

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΠΡΑΜΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ!!!

Πέρασε στην αντεπίθεση με το μοναδικά του όπλα! Την καλοσύνη του και την σοκολάτα…

Μην γελάτε , ναι με την σοκολάτα! Μα , πώς θα μου πείτε… με ποιον τρόπο θα το καταφέρει να σταματήσει ένας δράκος  ,έναν πόλεμο και μάλιστα ούτε καν ένας κανονικός δράκος που βγάζει φωτιές , πάρα μόνο βγάζει σοκολάτα;;;

Κι όμως γίνεται!

Έβαλε σοκολάτο-μπαλίτσες , διαφόρου μεγέθους ,αναλόγως του τύπου στα όπλα ,έφτιαξε με την βοήθεια των παιδιών χειροβομβίδες από ζαχαρόπαστα κι αντικατέστησε τους όλμους και τις βόμβες με τεράστια σοκολάτο-κουφέτα!                         

Προσάρμοσε τα μηχανήματα που σκορπούσαν θάνατο για να σπέρνουν φρούτα και λαχανικά ,τα  δε πολυβόλα κι όλα τα πολεμοφόδια αντικατέστησε με τα δικά του σοκολατένια!

Ο Τσόκο – σοκολάτα- έτσι τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά- έκανε ό,τι περνούσε από τα άκρα του , άνω και κάτω για να αποτρέψει αυτό το απαίσιο πράγμα ,που αποκαλούσαν πόλεμο!

Κρυφά , όλο το βράδυ μαζί με τα παιδιά ,φτιάχνανε τα δικά τους ‘’όπλα’’!

Βόμβες από μαλλί της γριάς , χειροβομβίδες λαχανικών , σπαθιά ζαχαρωτών ,σφαίρες καραμελίτσες χωρίς ζάχαρη , γκλομπ καρότων , δοχεία που αντί για αέρια δακρυγόνων ,είχαν μέσα ανθρακούχο νερό ,πολυβόλα που εκτοξεύονταν στοματικό διάλυμα… 

Κάπως έτσι ήρθε η ειρήνη κι επανήλθε η ηρεμία στην χώρα…

Μετά την πρωινή του γυμναστική, καλημέριζε τους περαστικούς ,έκανε ένα μπανάκι και τραγουδούσε παράφωνα ,μεν ,χαρούμενα δε …Πάντα μ’ένα χαμόγελο στα τεράστια χείλη του!

Τα πρωϊνά του, έτρωγε τα δημητριακά του με γάλα, μια φρυγανιά με μέλι και ταχίνι κι ένα ποτήρι φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού.

Πήγαινε στο πανεπιστήμιο να διδάξει – τον είχαν χρίσει  καθηγητή Διατροφολογιας και Υγιεινής στόματος και σώματος. <<Το σώμα είναι ο ναός της ψυχής >>,έλεγε.

Γι’αυτόν τον λόγο οφείλουμε να το προσέχουμε και να το διατηρούμε σε καλή φυσική κατάσταση μέσω του αθλητισμού και της σωστής διατροφής. Μακριά από εξαρτήσεις και κακές συνήθειες.

Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ…διαλαλούσε. Μάλιστα, το  ρητό αυτό το είχε χαράξει σε μια ξύλινη ταμπέλα και την είχε κρεμάσει και πάνω από την πόρτα της σπηλιάς  του.

Στο τέλος της κάθε ημέρας ,ο  Τσόκο τους διάβαζε παραμύθια…φιλώντας τα παιδιά , τα χάιδευε και τους ευχόταν:<< Να έχετε μια καληνύχτα τρυφερή, που μόνο στα όνειρα σας χαμογέλα θα φέρει..>>

Περνούσαν τα χρόνια κι ο Τσόκο ,άρχισε να  νιώθει μοναξιά. Είχε  παρέα βέβαια, τους φίλους του τους ανθρώπους, αλλά κάτι του έλειπε. Μη γνωρίζοντας άλλο είδος εκτός από το ανθρώπινο ,ένιωθε ένα τεράστιο κενό μες στην καρδιά του , το οποίο δεν μπορούσε να καλυφθεί από όση αγάπη κι αν λάμβανε από τους λιλιπούτειους φίλους του.

Ένα ξημέρωμα, δεν έκανε την γυμναστική του , έκανε το μπάνιο του, έφαγε το πρωϊνό του , μα δεν πήγε στο πανεπιστήμιο. Είχε φτιάξει μια βαλιτσούλα με όλα τα απαραίτητα, έβαλε  τα συγγράμματα του σε τεράστιο κιβώτιο και πέταξε μέσα σ’ένα κλίμα χαρμολύπης… Άνοιξε τα φτερά του γι’ άλλους κόσμους και χάθηκε μέσα στα σύννεφα , εκεί πίσω από τον ήλιο .

Ένα είναι σίγουρο…θα του λείψουν και υποσχέθηκε ότι σύντομα θα  τους ξαναεπισκεφτεί.

Κι ο Τσόκο θα τους λείψει.. πολύ, πάρα πολύ..

Είναι σειρά των γονέων και των ηλικιωμένων να λένε τις δικές τους πραγματικές ιστορίες φιλώντας τα παιδιά , να τα χαϊδεύουν  και να τους εύχονται:<< Να έχετε μια καληνύχτα τρυφερή, που μόνο στα όνειρα σας χαμογέλα θα φέρει..>>

Και ζήσανε αυτοί  καλά και τα δοντάκια μας καλυτέρα!