Γεμάτη νοσταλγία για τους ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί
μας. Πώς μπορεί η γιαγιά κι παππούς να μην είναι πλέον κομμάτι της ζωής μου;
Που πήγε τώρα; Πότε θα τους ξαναδώ; Ποιος θα μου διαβάζει παραμύθια; Ποιος
θα μου εξιστορεί ιστορίες;
Μα όσο κι αν λένε ότι η μέρα
είναι η αρχή της νυχτιάς και η γέννησή αντίστροφη μέτρηση για τον
θάνατο...πονάει..
Πώς μπορεί η γιαγιά ΜΟΥ να μην είναι πλέον κομμάτι της ζωής
μου; Που πήγε τώρα; Πότε θα την ξαναδώ; Ποιος θα μου διαβάζει παραμύθια; Ποιος
θα μου εξιστορεί ιστορίες;
Λένε ότι οι ψυχές γίνονται σύννεφα κι αναλόγως την διάθεσή
σου πράττουν, παραδείγματος χάριν όταν κλαις βρέχει...
Λες γι’ αυτό να είναι αλμυρή κάποιες φορές η βροχή;;
Αστέρια γίνονται ΘΑΡΡΩ.
Αστέρια γίνονται που λάμπουν, που μας κοιτάζουν και
προσέχουν από ψηλά…
Η παντοτινή αγάπη δεν χάνεται ό,τι και να γίνει.
Τη συντηρούν και την ενδυναμώνουν οι ωραιότερες αναμνήσεις.
οι αγαπημένοι μας παραμένουν για πάντα στην καρδιά μας σαν ο πολυτιμότερος
θησαυρός.
ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ…
ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΣΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΙΛΑΣ,ΕΛΕΓΕΣ ΠΟΛΛΑ…
ΕΤΣΙ ΜΕ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΣ,ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ
ΟΞΥΓΟΝΟΥ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙ,ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΜΑ,ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ
ΤΟ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΟΥ ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ…ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΠΟΣΑ ΝΙΩΘΕΙΣ,ΜΑΣ
ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΣ,ΖΗΤΗΣΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ,ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΔΙΑΛΟΓΟ ΒΟΥΒΑ,ΑΘΟΡΥΒΑ
ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ,ΧΩΡΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΒΟΛΕΣ,ΜΟΝΟ ΕΣΥ,ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ
ΜΑΣ..ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ,ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου