Στην καθημερινότητά μας, υπάρχουν πολλές καταστάσεις οι οποίες μας προβληματίζουν. Ίσως όμως έχει περάσει λίγες φορές από το μυαλό μας ότι ο εαυτός μας είναι ο πρώτος στον οποίο πρέπει να απευθυνθούμε προκειμένου να απαντήσουμε στην ερώτηση ποιος φταίει. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια σημαντική παραδοχή που αν έχουμε στο νου μας, πριν από όλα τα άλλα θα μας βοηθήσει στο να κατανοήσουμε σε πρώτη φάση ακριβώς ποια θέματα μας προβληματίζουν και σε δεύτερη φάση θα μας βοηθήσει να αναλάβουμε την ευθύνη για να κάνουμε αυτές τις αλλαγές που ενδεχομένως είναι σημαντικές για να διαφοροποιηθεί ότι δεν μας ευχαριστεί.
Μελετώντας τον τρόπο που οι άνθρωποι διαχειρίζονται τις καταστάσεις της ζωής τους, έχω παρατηρήσει κάποια σημεία τα οποία θεωρώ ότι είναι κοινά και μεγάλης βαρύτητας όσον αφορά το πώς επηρεάζουν το κάθε άτομο στον τρόπο που αντιδρά στις καταστάσεις της καθημερινότητάς του. Κατά πρώτο λόγο ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα ή, με καλύτερα λόγια, οι σκέψεις που κάνουμε για ότι μας συμβαίνει επηρεάζουν πολύ σημαντικά τον τρόπο που θα αντιδράσουμε σε αυτά. Συνήθως οι σκέψεις μας αυτές έχουν να κάνουν με τη στάση που έχουμε μάθει να διατηρούμε απέναντι στις καταστάσεις και τους άλλους. Υπάρχουν κάποιες πάγιες ιδέες και αντιλήψεις μέσα μας, οι οποίες αποτελούν το πέπλο μέσα από το οποίο βλέπουμε το τι συμβαίνει γύρω μας. Έτσι λοιπόν, ο καθένας είναι φυσικό να βλέπει τα πράγματα μέσα από το δικό του. Έχοντας αυτό, επομένως, κατά νου θα ήταν λειτουργικό αν προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να είναι να βλέπεις μέσα από μια διαφορετική οπτική. Η οπτική αυτή διαμορφώνεται κατά κύριο λόγο από την οικογένεια και τις σχέσεις των μελών μέσα σε αυτή. Το κοινωνικό περιβάλλον και οι εμπειρίες ζωής παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο.
Για να καταλήξουμε να καταλάβουμε τον τρόπο που έχουν ενσταλαχτεί σε καθέναν οι σκέψεις και αντιλήψεις του, προκειμένου να μην καταλήξουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα, θα έπρεπε ίσως απλά να συζητάμε, να μιλάμε, να ρωτάμε σχετικά με όλα αυτά. Οι άνθρωποι δεν ρωτούν και αυτό έχει να κάνει και με το παραπάνω συμπέρασμα, ότι δηλαδή θέλουν να πιστεύουν πως και οι υπόλοιποι σκέφτονται και ενεργούν όπως και αυτοί . Ειδικότερα, στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι επιλέγουν την σιωπή και την απόκρυψη των όσων νιώθουν ή σκέφτονται θεωρώντας ότι το αντίθετο θα τους αφήσει εκτεθειμένους και πληγωμένους. Το να ζητάς αυτό που θέλεις ή να αποκαλύπτεις αυτό που αισθάνεσαι, μιλώντας τόσο για τα θετικά όσο και για τα αρνητικά σου συναισθήματα, σε προλαμβάνει από πολλές απογοητεύσεις. Οι άνθρωποι εκτιμούν πιο πολύ όταν τους μιλάς για όσα σε πειράζουν ή για όσα σε ευχαριστούν και είναι πιθανό ότι πολλοί δεν αντιλαμβάνονται αυτοί την μεγάλη αλήθεια. Επιπλέον , το να μην εκφράζεις ότι κινείται με δύναμη μέσα σου είναι μία από τις βασικές αιτίες των νευρώσεων. Είναι ευεργετικό για τον εαυτό, το μέσα να συμφωνεί με το έξω. Να μην αντικρούει, δηλαδή, η συμπεριφορά αυτό που νιώθουμε μέσα μας.
Η διαχείριση της συμπεριφοράς αλλά και κυρίως της σκέψης μας είναι, ωστόσο, μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε όμως από κάποια πιο μικρά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η διαχείριση των ορίων. Με τον όρο αυτό εννοείται η δυνατότητα που μπορεί να έχει το κάθε άτομο να διασαφηνίζει στους άλλους αυτά που θέλει και που νιώθει χωρίς τον φόβο της διάλυσης μιας σχέσης. Το ναι και το όχι είναι οι δύο λέξεις που παίζουν το σημαντικότερο ρόλο όσον αφορά το θέμα αυτό. Στην συνέχεια έρχεται και η εξήγηση για το ποιο λόγο διαλέγεις την καθεμία από αυτές τις δύο λέξεις , κάτι που βοηθάει στο να επιτευχθεί μια ισορροπία στις σχέσεις χωρίς τις λεγόμενες παρεξηγήσεις. Το πώς έχει μάθει να διαχειρίζεται ο συνομιλητής τις καταστάσεις έρχεται βέβαια εδώ να παίξει μεγάλο ρόλο για την έκβαση της προσπάθειας επιβολής ορίων. Η καλή διάθεση είναι καλό να υπάρχει πάντα και από τις δύο πλευρές.
Το θέμα της εμπιστοσύνης είναι ένα επίσης διαταραγμένο κομμάτι στις σχέσεις των ανθρώπων σήμερα. Ουσιαστικά η εμπιστοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από την συμφωνία πράξης και λόγου. Προκειμένου, λοιπόν, να μην μπερδευτούμε όσον αφορά αυτό, ίσως θα έπρεπε να καταλήγουμε σε συμπεράσματα σχετικά με τους άλλους στη βάση του αν συμφωνούν όντως αυτά που ισχυρίζονται για τους εαυτούς τους με τις συμπεριφορές που επιλέγουν να ακολουθούν.
Ο χρόνος παίζει ένα σημαντικό ρόλο ή ίσως τον σημαντικότερο σε όλα τα παραπάνω. Ο τρόπος που έχουν μάθει οι άνθρωποι να διαχειρίζονται τον χρόνο μέσα και έξω τους είναι πιθανώς ένα σημαντικό σημείο στην προσπάθεια μη επιβάρυνσης του εαυτού το οποίο χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια. Συνήθως, νοσταλγούμε το παρελθόν ή σκεφτόμαστε έντονα το μέλλον χωρίς να δίνουμε σημασία σε ότι συμβαίνει τώρα γύρω μας. Το «ζήσε τώρα» είναι μια κλισέ φράση αλλά είναι μεγάλη αλήθεια ότι είναι ο δρόμος προς την ευτυχία. Όποιος ζει στο μέλλον διακατέχεται συνήθως από αγχώδη συναισθήματα και στην ουσία δεν αφήνει τον εαυτό του να κάνει τώρα τις απαραίτητες κινήσεις για να διασφαλίσει την επιτυχία που ονειρεύεται να έρθει αύριο. Από την άλλη όποιος ζει στο παρελθόν, καταλαμβάνεται από καταθλιπτικά συναισθήματα διότι είναι εγκλωβισμένος σε ενοχές για ότι έκανε ή δεν έκανε. Το μόνο γιατρικό όσον αφορά τη διαχείριση του χρόνου στο μυαλό μας είναι να πιστέψουμε στην φράση «όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Κρατάμε, δηλαδή, τον θετικό λόγο για τον οποίο τα πράγματα έγιναν όπως έγιναν. Με την έννοια θετικό λόγο εννοείται ότι μας βοηθάει να εξελιχτούμε, να γίνουμε περισσότερο από αυτό που ουσιαστικά είμαστε.
Και σε αυτό το σημείο περνάμε στο ακόμα πιο δύσκολο κομμάτι του αποχωρισμού. Συνήθως, ο αποχωρισμός ως μέρος της προσπάθειας διαχείρισης του εαυτού και της ζωής μας, έρχεται στο τέλος. Αφού δηλαδή έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε σε ικανοποιητικό βαθμό όλα τα παραπάνω. Όταν ,λοιπόν, θα έχουμε μάθει τι σκεφτόμαστε και νιώθουμε και θα εκφράζουμε αυτά χωρίς φόβο, όταν θα έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε τους άλλους χωρίς να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε και όταν θα έχουμε μάθει να ζούμε στο τώρα εκτιμώντας τις καταστάσεις και τους ανθρώπους υπό την σκέψη ότι όλα και όλοι έχουν να μας προσφέρουν κάτι ,τότε θα έχουμε πιθανόν μάθει να αποχωριζόμαστε. Να αφήνουμε δηλαδή πίσω ότι δεν μας αφήνει να είμαστε ο εαυτός μας. Σκέψεις, συμπεριφορές, πρέπει, κακές συνήθειες και φυσικά ανθρώπους. Το σίγουρο είναι ότι η ζωή έχει τη δυνατότητα να ανακυκλώνει ότι χαλάει, αρκεί να της το επιτρέψεις!
