Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

5/12/16

Συγχώρεση...

Αρετή για πολλούς, χάσιμο χρόνου για τους πιο σκληροπυρηνικούς. Το να μπορείς να παραμερίζεις τον θυμό σου και να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους που σου έχουν φερθεί άδικα, χρειάζεται σίγουρα πολλά κότσια.«Να ᾽χεις μεγάλη καρδιά που να τους χωρά όλους», μας έλεγαν οι γονείς μας όταν ήμασταν μικροί και τσακωνόμασταν άσχημα με τους φίλους μας. Έσπευδες, λοιπόν, εσύ να υιοθετήσεις τη φιλοσοφία της καρδιάς-γηπέδου και να συγχωρέσεις το κακό παιδάκι που την προηγούμενη μέρα είχε μπουγελώσει το παντελόνι σου για να φαίνεσαι κατουρλής.Με αυτή τη νοοτροπία συνέχισες καθώς μεγάλωνες, δέχτηκες πίσω τον φίλο που σου έπαιξε πουστιά, τα ξαναβρήκες με τον γκόμενο που υπεφερες απο την παθολογική ζήλια του και στο τελος σου φόρεσε το κέρατο κι έγινες περίγελος της παρέας κι όχι μόνο, δέχτηκες να σε μειώνει το αφεντικό σου στη δουλειά, έσκισες αντοχές και όρια για εκείνη τη σοβαρή σχέση που σου ᾽χε ψήσει το ψάρι στα χείλη.
Συγχώρεσες αχαριστία, ψέματα, ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, λόγια και πράξεις για να φτάσεις στη στιγμή της συνειδητοποίησης και να δεις πως παρ᾽ όλες τις καλές σου προθέσεις είσαι μόνος και φοράς την ταμπέλα του μαλάκα κατάστηθα. Γιατί -χωρίς παρεξήγηση- μαλάκας είσαι, φίλε μου, και μάλιστα με σκήπτρο και σφραγίδα γνησιότητας.
Μπορεί να ένιωσες για λίγο Jesus of Nazareth, μπορεί να επηρεάστηκες από το motto του Gandhi « be the change you wish to see in the world», αλλά εσένα ούτε ταινία σε έκαναν, ούτε τα quote σου κυκλοφόρησαν στο internet. Και ξέρεις γιατί; Ζεις σε εποχές που καμία αθωότητα δεν υπάρχει, το φιλότιμο έχει εκλείψει κι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πιο ανούσιες και πιο χαλαρές από ποτέ (με κάποιες μικρές φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων σαν και σένα βέβαια).
«Α! Ο θυμός είναι τοξικό συναίσθημα» θα σπεύσουν να σου πουν όλοι, επειδή έτυχε και διάβασαν ένα άρθρο ψυχολογίας και τώρα το παίζουν Τένια Μακρή. Όχι, δε μιλάμε για θυμό. Μιλάμε για αδιαφορία. Κοινώς γραψαρχιδίνη!
Σταμάτα να παριστάνεις τον καλησπεράκια στην πόρτα της καρδιάς σου σε καθέναν που μόλις κρυώνει θυμάται να περάσει το κατώφλι. Σταμάτα να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους που συνειδητά αγνόησαν την πρώτη κι ας κλαίγονται πως και καλά περνούσαν κακή φάση στη ζωή τους. Σταμάτα να πιστεύεις σ᾽ αυτούς που έφαγαν σκατά και που επέστρεψαν με λόγια ψεύτικα, πως τελικά αντιλήφθηκαν την αξία σου αργά.
Δε γίνεται να είσαι το μόνιμο αποκούμπι κι η σανίδα σωτηρίας στον κάθε πικραμένο που με τη φθηνή πρόφαση του «έκανα λάθος», περιμένει να μοιραστεί το κρεβάτι σου μαζί σου σαν να μην έγινε τίποτα.
Δε σου λέω να γίνεις μισάνθρωπος, ούτε κωλόπαιδο. Απλά να μάθεις να ξεσκαρτάρεις τους ανθρώπους που σε περιστοιχίζουν, να ζυγίζεις καταστάσεις και ν᾽ ανεβάσεις τα στάνταρ όσον αφορά τις επιλογές σου.
Δεν είναι κακό να βάζεις σε πρώτο πλάνο τον εαυτό σου. Δεν είναι αμάρτημα να φοράς την αυτοεκτίμησή σου καπέλο, ούτε είναι αδίκημα να βγεις απ᾽ τη μόνιμη θέση κατανόησης που τρέφεις για όλους.
Δε γίνεται να είσαι συνεχώς η στάση για κατούρημα και τσιγάρο. Στο κάτω-κάτω άνθρωπος είσαι, όχι περιστερώνας να περνάει ο καθένας και ν᾽ αμολάει την κουτσουλιά του.(sic)
Να συγχωρείς, γιατί έχεις μια ανώτερη ψυχή που δε μετράει μικροπρέπειες. Αλλά να το κάνεις μόνο για εκείνους που σ᾽ έχουν παραδεχτεί, που σε έχουν σεβαστεί, που δε σε έχουν βλάψει ηθελημένα, που έτυχε να προβούν σ᾽ ένα στραβοπάτημα της στιγμής. Μην τη μοιράζεις απλόχερα από εδώ κι από εκεί και μην τη φθείρεις μέσα στην αλαζονεία και τη σιγουριά εκείνων που σ᾽ έχουν συναισθηματική καβάντζα για την καβλάντα τους.
Δεν είναι εύκολη η πορεία μέχρι να φτάσεις στη συγχώρεση. Βιώνεις την απώλεια, σε γρατζουνίζουν οι βαριές κουβέντες που ανταλλάχτηκαν, σε σκουντάει από δίπλα το παράπονο, σε καταπίνει το άδειασμα των πράξεων. Κι όπως είναι ανθρώπινο, μπαίνει κι ο παράγοντας της οργής στη μέση που κυλάει σαν ποτάμι λάβας απ᾽ το μυαλό στην καρδιά και τούμπαλιν. Φθείρεσαι και παλεύεις πολύ με τις συναισθηματικές σου διακυμάνσεις μέχρι τελικά να ηρεμήσεις και να καταλήξεις σ᾽ εκείνο το φαινομενικά απλό «νερό κι αλάτι».
Συγχωρεσάκηδες και συναισθηματικοί μαλάκες υπήρξαμε όλοι έστω μια φορά, χωρίς να βγάζω τον εαυτό μου στην απ᾽ έξω. Κάποιοι μάθαμε και γίναμε πιο σκληροί, κάποιοι συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ανθρώπινη τσίπα και συνεχίζουμε να μοιράζουμε αγκαλιές στους άσωτους υιούς που συναντάμε στη ζωή μας, με την ελπίδα πως βάζουμε ένα λιθαράκι στο να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Και καπου εκει σκεφτεσαι ποιος σε πληγωσε και ποιος σε πληγωνει ακομη,με διαφορους τροπους...
ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ:ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ @@@ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙΣ...
ΣΤΟ ΚΑΤΩ-ΚΑΤΩ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ Η ΤΥΧΟΝ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΤΟΥΣ(ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ),ΕΣΥ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΣ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ!
Σε όποια θέση κι αν επιλέξεις να βρεθείς, όποια στάση κι αν κρατήσεις, ό,τι κι αν κάνεις να θυμάσαι μόνο ένα:
Καμιά φορά χρωστάς μια συγχώρεση και σε σένα, ακόμα κι αν είναι αργά.
ΣΥΓΧΩΡΩ:
ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΗΡΕΜΗ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ... ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΚΙ ΗΣΥΧΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ....
Το καλύτερο συναίσθημα δεν είναι η εκδίκηση αλλα ο ενθουσιασμός που νιώθεις όταν κάθεσαι και βλέπεις τον τροχό να γυρίζει...ΣΥΓΧΩΡΩΝΤΑΣ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: