Είναι πραγματικά μαγικό αυτό που συμβαίνει με τους ανθρώπους. Είναι τα μόνα πλάσματα που μπορούν να βρίσκονται σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Στο ένα σωματικά και στο άλλο ψυχικά. Το ‘χω δει να συμβαίνει άπειρες φορές, είτε σε μένα την ίδια, είτε σε κάποιον άλλον. Τώρα όμως, το βλέπω, συμβαίνει σε σένα.
Είσαι δίπλα μου και προσποιείσαι πως είσαι μαζί μου, παρ’ όλο που δεν είσαι. Το ξέρουμε κι δυο καλά αυτό. Το καταλαβαίνω γιατί δεν είσαι ούτε καλός ψεύτης ούτε καλός ηθοποιός και ‘γω από την άλλη είμαι πολύ καλά εκπαιδευμένη στο να αναγνωρίζω κάτι τέτοιες καταστάσεις. Όμως, αλήθεια, τι μπορώ να σου προσάψω; Ήσουν ξεκάθαρος από την αρχή και ‘γω τα ήξερα από την αρχή. Ήμουν σε θέση να γνωρίζω εξαρχής ποιος θα ήταν ο ρόλος μου στη ζωή σου. Αυτός του κομπάρσου γιατί ο πρωταγωνιστικός ήταν ήδη καπαρωμένος.
Είσαι εδώ κι όμως δεν είσαι.
Κι εγώ δεν μπορώ να ζω έτσι. Δεν μπορώ να ξυπνάω και να κοιμάμαι με μία αμφιβολία. Δεν μπορώ να ζω συνεχώς με μία αναστάτωση. Δεν έχω το κουράγιο να προσπαθώ με κάθε τρόπο και μέσο να σε κερδίσω. Δεν μπορώ να αναρωτιέμαι και να ψάχνομαι συνέχεια. Γιατί έχω κι εγώ τις ανάγκες μου, έχω μία ζωή να ζήσω. Μια ζωή που να ανταποκρίνεται στα δικά μου στάνταρ και τις δικές μου προσδοκίες.
Εξαιτίας όλων αυτών έχω να δηλώσω πώς την κάνω, μωρό μου. Φεύγω από κάπου που δε χωράω, φεύγω απ’ όλα αυτά, τα οποία είναι λίγα για μένα. Δε δέχομαι να είμαι η δεύτερη επιλογή, δεν δέχομαι να ζω στη σκιά κάποιας άλλης.
Και από την μία είναι κρίμα ρε γαμώτο. Γιατί εσύ και ‘γω θα μπορούσαμε να έχουμε κάτι όμορφο. Αντί αυτού του τίποτα που μοιραζόμαστε. Και η αλήθεια είναι, πως εγώ γούσταρα πολύ. Σε γούσταρα πολύ. Αλλά μερικές φορές πρέπει ν’ αφήνεις αυτά που θέλεις προκειμένου να βρεις αυτά που αξίζεις.
Δεν είναι μαθηματικά μάτια μου, οι ανθρώπινες σχέσεις. Δεν βάζουμε ανθρώπους στη ζωή μας ούτε για να μας την μπερδεύουν, ούτε για να μας την κάνουν δύσκολη. Κυρίως όμως, αυτό που δεν επιδιώκουμε από τις σχέσεις μας με τους άλλους είναι να ξεφτιλίζουν και να φθείρουν το είναι μας.
Υπάρχει και κάτι θετικό από αυτές τις τελειωμένες καταστάσεις όμως, σαν τη δική μας. Σου μαθαίνουν να φεύγεις. Να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά. Όσο και αν αυτή η ριμάδα η φυγή σε πονάει, γιατί εσύ είδες κάτι παραπάνω από αυτό που είδε ο άλλος. Αυτές οι φθαρμένες ιστορίες είναι που σου μαθαίνουν τελικά πώς να φεύγεις από κάθε τι που δεν είναι αρκετό για σένα, που δεν σε καλύπτει.
Είναι αυτές οι περιπέτειες μας με κάποιους ανθρώπους να καταλαβαίνουμε τι θέλουμε και τι δε θέλουμε από την ζωή μας. Και μαθαίνουμε να τις τελειώνουμε πριν μας τελειώσουν αυτές.
Καλά να περνάς.